Wie Van der G. bedreigt is net zo gevaarlijk

Het is een trend, gevoed door De Telegraaf, GeenStijl en andere populaire achterklap-leveranciers, om via het internet persoonlijke informatie – namen, adresgegevens, foto’s – te delen van mensen die ze, zacht gezegd, niet mogen. De behoefte is natuurlijk niet nieuw, offline bestaat deze al sinds mensenheugenis, maar sinds de intrede van het internet is het wel een stuk gevaarlijker geworden.

Hoge bomen vangen veel wind

Bijna iedereen die wel eens een veelgelezen kritisch stukje heeft geschreven zal het helaas herkennen: nare verwensingen of zelfs (doods)bedreigingen, ze zijn schering en inslag onder de internetgebruikers. Daar hoef je blijkbaar geen strafbare feiten voor te plegen. Een eenvoudige tekst als deze kan al voldoende aanleiding zijn. Politici die veel in de media komen lijken het nog zwaarder te hebben. Niet zelden moeten zij (al dan niet tijdelijk) beschermd worden tegen gevaarlijke dwazen. Eén verschil tussen bloggers en politici is natuurlijk dat bloggers over het algemeen alleen iets vinden, en hopen met hun schrijven het draagvlak daarvoor te vergroten, terwijl politici ook daadwerkelijk iets in de melk te brokkelen hebben. Toch zal het grootste verschil de media-rijkwijdte zijn. Hoe meer mensen je “leren kennen”, hoe groter de kans wordt op een idioot die zich niet kan beheersen. Dat maakt het internet zoveel gevaarlijker dan de dorpspomp. Als Fortuyn niet zo’n populaire politicus

was geweest was de actie niet minder verachtelijk geweest, maar was de jacht op zijn moordenaar door burgers lang niet zo intensief. Net zoals Fortuyns populariteit zijn risico op dit afschuwelijke einde vergrootte.

Het is begrijpelijk dat er weerzin bestaat tegen mensen die een misdaad hebben gepleegd of daarvan verdacht worden. Het primitieve instinct om wraak te willen nemen ligt voor de hand. Als persoonlijke informatie van de gehate mensen op een dienblaadje wordt aangereikt groeit de kans dat iemand zich niet kan beheersen. Net als veel criminelen zijn ook de meeste “eigen rechters” maar simpele opportunisten.

Van der G.

Het nieuwste hoofdstuk uit deze nare omnibus is het uitlekken van het gevangenisdossier van Volkert van der G. Nadat hij 12 jaar geleden werd gearresteerd waren mensen met toevallig dezelfde naam hun leven in Nederland niet meer veilig. Ook zijn onschuldige vrouw en kinderen moesten het ontgelden en zullen sindsdien waarschijnlijk niet meer vrij door het leven gaan. Was dit te voorkomen? Dat is lastig te zeggen, maar dat rioolmedia de volledige naam van Van der G. direct vermeldden heeft zeker niet geholpen.

In 2007 schreef oud LPF’er Joost Eerdmans een stuk op GeenStjil waarin hij zich juist als groot voorstander van deze naamsvermelding profileert. In reactie op het maatschappelijk belang dat wordt geschonden door de privacyschending stelt hij:

Het is heel raar, maar ik dacht tot vandaag dat het in het maatschappelijk belang was geweest als Pim Fortuyn was blijven leven.

Ja duhhh. Natuurlijk wil iedereen (op Van der G. en een paar idioten na) dat Fortuyn was blijven leven, en zullen er maar weinigen zijn die de moord relativeren. Maar het publiceren van namen om dit te voorkomen heeft ongeveer evenveel effect als het castreren van verkeersovertreders in een missie om hoofdluis de wereld uit te roeien.

Misdadigers moeten boeten voor hun daden. Ter genoegdoening van de slachtoffers, ter afschrikking van andere potentiële criminelen, en ter voorkoming van nieuwe delicten – hoewel niet per se in die volgorde.

Straffen stellen niks voor

Een ander veelgehoord argument is: “maar de Nederlandse straffen stellen niks voor”. De Nederlandse strafmaat is an sich een interessante discussie, hoewel ik mezelf graag wat bescheiden opstel in deze discussie wegens verondersteld gebrek aan specialisme. Bij de emoties kan ik me veel voorstellen, maar ik denk tegelijkertijd dat emoties niet per se de beste raadgever zijn in deze discussie. Dat neemt niet weg dat het debat gevoerd moet blijven worden. Laten we hierover in discussie blijven en de politiek en wetenschap continu tot goede verantwoording dwingen.

Maar wat doe je als je vindt dat mensen niet de straf krijgen die ze “verdienen”?

Sommige gevaarlijke mensen menen Wilders te moeten omleggen omdat hij een gevaar vormt voor de samenleving. Hoewel ook ik denk dat Wilders hele bevolkingsgroepen tegen elkaar opruit uit electoraal belang, mag dat nooit aanleiding zijn hem te bedreigen of erger. Of Wilders’ uitspraken binnen de grenzen van de wet zijn is aan de rechter om te bepalen. De aangifte tegen Wilders, massaal en terecht of niet, is in dat opzicht in ieder geval de weg die zou moeten worden bewandeld.

Volkert van der G. zag in Fortuyn “groeiend gevaar voor de samenleving, met name voor kwetsbare groepen zoals asielzoekers, moslims en mensen met een WAO-uitkering”. Deze dreiging vond hij blijkbaar zo groot dat hij meende te moeten ingrijpen. Hij sloeg de weg van de rechter of politiek over en speelde voor eigen rechter.

Mensen die stellen zelf te moeten handelen “omdat de Nederlandse justitie haar werk onvoldoende doet” zijn nauwelijks een haar beter dan Van der G. Wie, zonder toestemming van justitie, persoonsgegevens van verdachten, veroordeelden of ex-gedetineerden verspreidt maakt zich medeplichtig aan een ernstig misdrijf. Laat justitie haar werk doen, want het alternatief is een beschaving onwaardig.

Afbeelding bij tekst door Pixabay (free images)