De W van Waar de f*** ben jij mee bezig Ewbank?

Als publicist wil je schrijven over wat je bezighoudt, en conform de orde van de dag in de zeurmaatschappij waarin we leven zijn dat vaak frustraties, het liefst met naming en shaming. De belastingtelefoon die je na anderhalf uur wachten en doorverbinden eindelijk heeft kunnen vertellen wat zij fout hebben gedaan, en je vervolgens instrueert hun uitleg nog eens op papier te zetten in een brief aan je lokale belastingkantoor. Of wat te denken van de waanzin van het telco-kartel die de klant niet als koning maar als dwaze melkkoe behandelt. Of pendelbussen, stampvol studenten die het fatsoen ontbreekt om hun plaats af te staan aan een kreupele opa of zichtbaar hoogzwangere passagier – want als iedereen denkt “laat iemand anders maar opstaan” schiet het allemaal niet zo op hé mensen? Maar de afgelopen week was er één frustratie die ogenschijnlijk iedere Facebook-wall of Twitter-timeline overspoelde als ware het Jan Mulder tijdens een filibuster: het Koningslied.

Natuurlijk smeekt een zelfgenoegzame compositie die symbolisch pretendeert te zijn voor monarchielievend Nederland om kritiek. Moet kunnen. Wie stelt “hét Koningslied” te schrijven moet tegen een stootje kunnen. Tussen jou en mij: het originele “We are the world” vond ik muzikaal al tenenkrommend genoeg, en aangezien er bij dit nummer enkel Nederlandse bierpensen worden gevuld zap ik liever ongefrustreerd weg. LEKKER BELANGRIJK ALLEMAAL! Toch konden velen zich niet bedwingen de auteur op de persoon aan te vallen.

Er is de laatste tien jaar op het digitale open riool een trend ontstaan van ordinaire verbale aanvallen over alles dat de gefrustreerde internetgebruiker niet aanstaat. Doodsbedreigingen en aanvallen in de persoonlijke sfeer zijn daarbij aan de orde van de dag. Voornamelijk extreemrechts (waaronder een groot deel van de PVV aanhang) maakt zich hier in Nederland schuldig aan, maar ook extreemlinks kan er wat van. De afgelopen week was er echter één hater die mijn verbazing nog wist te wekken: John “de W van Waar de fuck ben jij mee bezig?” Ewbank.

Na een weliswaar negatieve maar verder weinig schokkende tweet slaat het genie achter Marco Borsato’s “Rood” en “Binnen” keihard terug:

Nu vind ik het al weinig sympathiek om iemand een standje te geven met een belediging over diens kind, maar in zijn woede ziet Ewbank waarschijnlijk ook nog over het hoofd dat de betreffende baby hoogstwaarschijnlijk andermans kleine kindje betreft: de Nicolette is immers kraamverzorger en op haar profielfoto aan het werk, zo verklapt haar uniform. Niet per se de stylo voor de hofcomponist wellicht.

Bovenstaande tweet is honderden keren geretweet en ook door diverse grote media overgenomen. Er is geen wet die dat verbiedt, en dat is goed. Maar omdat de opmerking van Ewbank naar mijn mening over de rug gaat van een onschuldig kind, wat me erg kwetsend lijkt voor diens ouders, vind ik het stijlloos dat websites van “kwaliteitskranten” bovenstaande afbeelding in ongecensureerde vorm overnemen.

In het GeenStijl-era lijkt vaak te gelden: kunnen is doen. In de meeste gevallen is die opvatting onschuldig en zelfs vermakelijk. In dit geval overheerst bij mij een onbehaaglijk gevoel van onfatsoen.

* de follow-up op dit artikel heet Zelfcensuur voor iedereen