Voorbij de vergetelheid 1 – Dismal Euphony (muziek/metal)
Vergetelheid zuigt. Er is zoveel moois in de wereld dat langzaam teloor gaat, omdat we vergeten. Die schilder, wiens werk we niet kennen, omdat het ondanks een zekere mate van genialiteit op de verkeerde tijd en plaats kwam. Artiesten die prachtige muziek hebben gemaakt, maar onvoldoende het grote publiek bereikten, die geruisloos zijn gestopt en inmiddels vrijwel zijn vergeten. Legendes die we zijn vergeten… en nog veel meer. Op Vrij-Zinnig zeggen we ‘fuck de vergetelheid’ en wagen we een bescheiden poging om gave dingen te bewaren.
Dismal Euphony is een Noorse band die muziek heeft uitgebracht tussen 1995 (hun demo ‘Spellbound’) en 2001 (hun laatste CD ‘Python Zero’). In die tijd is hun muziek geëvolueerd van teringherrie met wat vage invloeden, naar een bizarre mix van verschillende stijlen metal, doom, rock, gothic en klassieke invloeden. Het geheel klinkt prettig gestoord, wat prima aansluit bij hun teksten, waarin waanzin een centraal thema is. Hieronder zijn een paar linkjes geplaatst naar nummers van verschillende CD’s. Met name hun latere werk is wat toegankelijker, maar voor mensen die van gitaar-herrie houden kan het allemaal de moeite waard zijn.
Omdat we de band naar mijn bescheiden mening beter kunnen herinneren vanwege de fijne muziek die ze maakten, en niet vanwege de professionele, mooie videoclips, bespaar ik jullie de beelden die horen bij ‘abandon’, maar voel je vrij om zelf te youtuben als je nieuwsgierig bent… of als je houdt van vrolijke, positieve beelden, met veel groen en fluitende vogeltjes.
(Dismal Euphony, Flyineye (2001))
- Dismal Euphony, Abandon (2000)
- Dismal Euphony, All little devils (1999)
- Dismal Euphony, Carven (1997)
S.v.p. plaats dit bericht op je facebook:
Loading ...
(Oei, zou het het János verbazen dat ik dit wederom vind getuigen van zijn ultiem slechte smaak? Ik bedoel, ik kán nog gaan beweren dat het oudere werk beter is, en dat ís ook hier zo, maar in 1995 bracht zelfs (het verder niet zo briljante) Moonspell een prachtplaat uit.
Dismal Euphony komt vooral over als een band die meeliftte met de Cradle of Filth-hype. Wilde je gestoorde muziek die zijn tijd ver vooruit was? Luister dan naar Voivod, die al sinds 1984 absurde platen uitbrengt (“Rrröööaaarrr“) en in 1995 het nog altijd wereldvreemde Negatron (met Nanoman!) uitbracht.
Of zou János een sucker zijn voor vrouwelijke vocalen? Want in dat geval zou ik hem misschien Trail of Tears aanraden. Een ogenschijnlijk grijze muis, meeliftend op de Tristania-jaren, maar op hun eerste plaat stukken pakkender dan Tristania, met bijvoorbeeld het epische The Burden, en niet te vergeten de (als ik me niet vergis klassiek geschoolde) sopraan Helena Michaelsen. Toegegeven, meer goeds dan die ene plaat hebben ze niet echt geproduceerd.
Nou ja, weet je, ik zeg er gewoon niks over, want die post zou ontzettend on-interessant worden voor niet-metalheads…)
Nee, nee, nee, Jooscht. En neen. En zucht. Je hebt er weer HE-LE-MAAL niets van begrepen (zoals overigens wel vaker als het over muziek gaat – wat zeg ik, “wel vaker”? meestal! Zei ik daar “meestal”? IK BEDOEL EIGENLIJK NAGENOEG ALTIJD!!!).
Maar goed, niets van begrepen dus, en deze keer niet eens omdat je een kutbandje als Prong tof vindt of omdat je het verkeerde album van een band het beste vind. Ga nog eens naar de inleiding. Ik citeer: “Artiesten die prachtige muziek hebben gemaakt, maar onvoldoende het grote publiek bereikten, die geruisloos zijn gestopt en inmiddels vrijwel zijn vergeten.”
Juist ja, dat. Moonspell is indertijd doorgebroken en heeft recent nog een grote Europese tour achter de rug. Nog steeds succesvol. Trail of tears en Tristania hebben verschillende albums uitgebracht, op alle grote festivals gestaan, en bestaan nog steeds. Net als VoiVod overigens, hoewel die na 30 jaar nog steeds nooit echt zijn doorgebroken.
Nogmaals, je noemt prima bandjes, maar itt Dismal Euphony, dat roemloos ter ziele is gegaan, maken al die lui nog relatief succesvol muziek.
En ach… dat je Dismal Euphony niet mooi vindt… ik beklaag hen die met pure schoonheid in het gezicht worden geslagen, en het dan NOG niet herkennen. Ik hoop dat je toch gelukkig bent :p
En inderdaad, goed dat je niets gezegd hebt, want dan zou het ECHT een enorme insidersboel worden hier.
Prachtig János, zoals je jezelf nog eens citeert. Goed. Misschien heb ik me niet letterlijk aan die definitie gehouden, maar jij toch ook echt niet: “Artiesten die prachtige muziek hebben gemaakt, (…)” en dan kunnen we al ophouden. Prachtige muziek? Ik blijf bij meelifters op een Cradle of Filth-hype nog de meest passende omschrijving vinden. Overigens slaat Jasper (volgens mij verder een leek op dit gebied) de spijker op zijn kop als hij Cradle of Filth vergelijkt met een slecht verzamelkaartspel – die bedienden grotendeels de zelfde markt.
Goed. De pot verwijt de ketel dus. Maar dat is nooit een heel sterk argument voor de ketel om dan maar ook zwart te blijven zien. Ik herzie het lijstje briljante bands dat nooit écht zijn doorgebroken.
Creepmime. Twee platen gemaakt (Shadows en Chiaroscuro), met overduidelijke Pestilence-invloeden, één met een matige productie ook nog eens. Luister eens naar Soon Ripe, Soon Rotten of naar Diced.
Atheist. Ze schijnen tegenwoordig weer bij elkaar te zijn, maar daar heb ik desondanks nooit meer iets van vernomen en ik durf het eigenlijk ook nog niet echt aan. Toen ik Unquestionable Presence voor het eerst opzette, was het alsof mijn trommelvliezen opnieuw metal voor het eerst voelden. Eerste track: Mother Man.
Drain STH. Van een heel andere orde, maar jij noemde ook vrouwenmuziek, dus dan kan ik het ook. Overigens, om eerlijk te zijn echt niet zo briljant, maar lijkt inspirerend te zijn geweest voor de neo-Metallica van 5 á 10 jaar later. Horror Wrestling is een slechte naam voor een plaat, maar bevatte aardige moppies. Stench bijvoorbeeld, of Crucified.
Ik twijfel verder nog een beetje of je Cynic in dit rijtje vindt passen. Ook immer onbegrepen.
Heerlijk vind ik dat, mezelf citeren. Het is goed dat ik niet de wetenschap ben ingegaan 😉
Tja, we kunnen nu de discussie gaan voeren of iets ‘mooi’ (of prachtig) is of niet. Ik denk niet dat we er uit gaan komen. En voor je het weet gaat het over een van onze vriendinnen, laten we daar dus maar niet aan beginnen.
We kunnen het ook hebben over in hoeverre Dismal Euphony lijkt op CoF… persoonlijk denk ik van niet (en heb ik een mening over mensen die denken van wel, en van de liters poep in hun oren), maar ook daar komen we denk ik niet uit.
Maar dan! Mooi, dat lijstje met bands die je goed vindt en die nooit zijn doorgebroken. Maar dit is natuurlijk maar een lijstje met een paar linkjes in reactie op een stuk. Gelukkig is het de bedoeling dat ‘voorbij de vergetelheid’ een terugkerend feestje wordt, dus ik wacht vol spanning op je ingezonden stukken, waarin je wat uitgebreider op bovenstaande bandjes in gaat (of je richt op willekeurige andere bands, dan mag natuurlijk ook). Je hebt mijn mailadres!
Tot slot vraag ik me nog af waarom ik je comments moet ‘approven’ en ze niet gelijk verschijnen. Rare internetprovider? Of wordpress vindt je muzieksmaak net zo wanstaltig als ik =P
Goed, ik wacht op je ingezonden stukken!
Mensen er is na de eerste helft van het laatste decenium van de 20ste eeuw geen onvergetelijke muziek meer gemaakt. Dit is duidelijk discussie in marge over een fout decenium.
Cradle of Filth hype. Dat klinkt meer als iets van het spel magic dan als goede muziek
[…] is zich bewust dat de vorige ‘voorbij de vergetelheid’ op Vrij-zinnig uit februari 2013 stamt. Eh… oeps, […]
[…] is nooit doorgebroken, helaas, want wat mij betreft hadden de muzikanten meer erkenning verdiend. (Daarom probeerde ik ze ook al te pluggen op een ander blog waar ik voor schrijf). Het nummer All Little Devils is een […]
[…] nog, in tegenstelling tot bijvoorbeeld een Dismal Euphony, dat centraal stond in een vorige ‘voorbij de vergetelheid‘. Juist het feit dat ze nog bestaan is een extra reden om ze te behoeden voor de vergetelheid […]