Voorbij de vergetelheid (4) – Skyclad

Vergetelheid zuigt. Er is zoveel moois in de wereld dat langzaam teloor gaat, omdat we vergeten. Die schilder, wiens werk we niet kennen, omdat het ondanks een zekere mate van genialiteit op de verkeerde tijd en plaats kwam. Artiesten die prachtige muziek hebben gemaakt, maar onvoldoende het grote publiek bereikten, die geruisloos zijn gestopt en inmiddels vrijwel zijn vergeten. Legendes die we zijn vergeten… en nog veel meer. Op Vrij-Zinnig zeggen we ‘fuck de vergetelheid’ en wagen we een bescheiden poging om gave dingen te bewaren.

De eerste keer dat ik Skyclad zag was op het legendarische Dynamo Open Air festival in 1995. Vijftien, mild beschonken en (letterlijk) de weg kwijt, was ik maar de muziektent op de camping binnengewaggeld, waar een bandje stond te spelen dat ik niet kende. Het was geweldig: een prachtige combinatie van rauwe agressie met melodieuze folk, in een stampvolle tent met heel enthousiast publiek.*

Toen een jaar later een nieuw album van uitkwam Skyclad, heb ik deze gelijk gekocht. Irrational Anthems bleek meer melodieus en wat minder agressief dan het voorgaande werk, maar niettemin erg de moeite waard. Meer CD’s volgde. Naast de folky metal blonk de muziek uit door de intelligente, maatschappijkritische teksten met veel dubbele bodems en woordspelingen.

In die jaren werkte ik voor een metalprogramma op de regionale radiozender Omroep Leudal. Al luisterde waarschijnlijk slechts drie man en de spreekwoordelijke paardekop naar het programma ‘Massive metal’, het was een mooie gelegenheid om bandjes te interviewen. Zo ook Skyclad, bij optredens in de Azijnfabriek* in Roermond en enkele jaren later in de Koornbeurs in Delft. Zanger Martin Walkyer bleek een intelligente en aangename gesprekspartner.

Gedurende de jaren is de band regelmatig gewisseld van stijl, en zijn melodische, folky CD’s als Qui Avant-Garde à Chance en The Answer Machine? afgewisseld met harder werk als Vintage Wine en Folkemon. Hieronder staan een aantal nummers die een goed beeld geven van hun oevre, vanaf de eerste CD tot aan het huidige werk.

Maar helaas… als het verhaal van Skyclad goed was afgelopen, hadden ze niet gefigureerd in deze rubriek. In 2001 vertrok Walkyer, die solo verder ging. Hoewel een goede vervanger werd gevonden, kwam nog maar sporadisch nieuwe muziek uit: in 2004 en 2009 werden nog aardige CD’s gemaakt (respectievelijk Semblance of Normality en In the …. All Together). Daarna was het lange tijd stil, totdat recentelijk Forward Into the Past verscheen. De band treed helaas nog slechts sporadisch op.

De kans dat Skyclad ooit nog doorbreekt naar een wat groter publiek lijkt minimaal. Dat is zonde, gezien de altijd goede live performances, enthousiaste fanbase en goede, originele nummers. Maar hey, de band bestaat wel nog, in tegenstelling tot bijvoorbeeld een Dismal Euphony, dat centraal stond in een vorige ‘voorbij de vergetelheid‘. Juist het feit dat ze nog bestaan is een extra reden om ze te behoeden voor de vergetelheid en ze wat te promoten. Mochten ze nog eens gaan toeren, wil ik niet alleen in een zaaltje staan, maar liever met een horde enthousiastelingen.

Luisteren dus!

János Betkó hoopt dat mensen Skyclad tof vinden, hun meuk gaan kopen en naar optredens gaan.

* Van dat optreden is overigens een mooie live-CD gemaakt, “Live at the Dynamo”. Wel meer bands hebben hun Dynamo-optredens uit die tijd daarvoor gebruikt, ook omdat het midden jaren 90 een van de grootste en bekendste metalfestivals in de wereld was.