Voorbij de vergetelheid (2) – Bal Sagoth

Vergetelheid zuigt. Er is zoveel moois in de wereld dat langzaam teloor gaat, omdat we vergeten. Die schilder, wiens werk we niet kennen, omdat het ondanks een zekere mate van genialiteit op de verkeerde tijd en plaats kwam. Artiesten die prachtige muziek hebben gemaakt, maar onvoldoende het grote publiek bereikten, die geruisloos zijn gestopt en inmiddels vrijwel zijn vergeten. Legendes die we zijn vergeten… en nog veel meer. Op Vrij-Zinnig zeggen we ‘fuck de vergetelheid’ en wagen we een bescheiden poging om gave dingen te bewaren.

Stel je voor: de uiterst bombastische filmmuziek van een film als Conan the Barbarian (op zichzelf al een ‘voorbij de vergetelheid’ waardig!), gecombineerd met een soort symfonische death metal, en een zanger die tussen het schreeuwen door, met diepe stem, duistere verhalen vertelt.

Tja, lastig, ik kan het me voorstellen. Gelukkig kun je op de linkjes hieronder klikken, en de pracht van  Bal Sagoth zelf ervaren! De band werd opgericht in 1989. Waar het eerste album, A Black Moon Broods Over Lemuria, nog meer traditionele death metal liet horen, ontwikkelde de band op hun tweede CD hun volstrekt unieke sound. Luister hier bijvoorbeeld naar het titelnummer van hun illustere Starfire Burning Upon the Ice-Veiled Throne of Ultima Thule.

Het mooie aan deze plaat is dat hij wat duisterder is dan hun latere werk. Dat ook bij vlagen briljant is, maar soms slaat de balans daar wat door naar filmmuziek in plaats van extreme metal. Soms mooi, soms een beetje jammer (vooral wanneer een sporadisch nummer een hoempapa-karakter krijgt en daarmee een cd ontsiert, zoals het matige Blood Slakes The Sand of Circus Maximus van het verder goede derde album Battle Magic. Maar daar ga ik natuurlijk niet naar linken, want het doel van dit stukje is om de band aan te prijzen, duh! Nee, dan liever A Tale From the Deep Woods.

Of The Voyagers Beneath the Mare Imbrium, van de daarop volgende cd The Power Cosmic.

Over het algemeen is Bal Sagoth briljant en hun stijl uniek. Het is me een volslagen raadsel waarom de band nooit is doorgebroken.* In mijn middelbareschooltijd, halverwege de jaren negentig, konden veel mensen die geen traditionele metalhead waren de muziek toch waarderen. Wat naast een eigen sound toch duidt op enige toegankelijkheid.

De doorbraak heeft echter nooit plaats mogen vinden. De laatste cd, The Chthonic Chronicles, stamt alweer uit 2006. Enkele jaren geleden mocht ik de band voor het eerst live bewonderen (waar ik voor naar bloody Tsjechië was gereisd, want ze treden nauwelijks op), en hoewel mooi, had het ook wat droevigs. Een geweldige band, als één van de eerste bandjes op een festival, vroeg in de middag, flets zonnetje, en een publiek dat net wakker was… terwijl de muziek een nachtelijk tijdstip verdient, met een uitgebreide show en veel vuur.

Nou ja, hun eerste drie albums zijn recent weer uitgebracht, wat een mooie reden is voor het tikken van dit stukje, en om nog eens hun muziek op te zetten. En deze niet ten prooi te laten vallen aan die vervloekte vergetelheid.

Nog ééntje, om het af te leren: The Splendour of a Thousand Swords Gleaming Beneath the Blazon of the Hyperborean Empire, omdat hij mooi is:

János is zich bewust dat de vorige ‘voorbij de vergetelheid’ op Vrij-zinnig uit februari 2013 stamt. Eh… oeps, vergeten?

*“Omdat mensen over het algemeen luisteren naar dezelfde popmeuk”, aldus collega Westerveld, die dit stuk redigeerde. Voorruit, maar zelfs binnen de metal zijn ze nooit echt doorgebroken, wat ze echt wel hadden verdiend. Er zijn ook binnen dit genre genoeg crappy bands die wel populair zijn geworden.

Overigens: een band heeft er meer aan wanneer je een cd van ze koopt, dan wanneer je een nummer van ze bekijkt op Youtube. Kopen kan hier.