Vrije artsenkeuzemoeheid

Het is december. December? De maand van Sinterklaas, Kerst, oud-en-nieuw… en…? Juist. Het selecteren van een nieuwe zorgverzekering. De polisvoorwaarden liggen allemaal naast elkaar op tafel en selecteren maar. Welke ziekte denk ik dit jaar te krijgen? Poets ik mijn tanden wel braaf genoeg? En wegen de extra kosten van een aanvullend pakket op tegen de onkosten die ik denk te maken?

Een lang (intern) debat in mijn huishouden levert al jaren dezelfde conclusie op: we blijven gewoon bij de verzekeraar waar we toch al zitten. Zoals de meeste Nederlanders doen. Niet omdat het de beste keuze is, maar omdat ik de consequenties van alternatieven niet overzie en ik tevreden ben over mijn huidige verzekeraar (voor zover ik dat kan beoordelen).

Vanochtend had ik het met mijn vrouw over “welk type polis wij hebben”. We wisten het niet zeker, maar uiteindelijk dachten we beide dat we een naturapolis hadden. Dat klopte (mooie meevaller). Een naturapolis dwingt je om “zaken te doen met de zorgaanbieder die geselecteerd is door de zorgverzekeraar”. Je mag ook een andere keuze maken. De Raad van State verplicht in dat geval verzekeraars om minimaal 75% van de kosten te vergoeden. Anders is de wettelijke “vrije artsenkeuze” een wassen neus.

Vrije artsenkeuze. 75%. Net heb ik even op zorgwijzer.nl rondgekeken. Zorgaanbod is niet goedkoop. Een beetje echte zorg loopt al snel in de duizenden euro’s. Als je maximaal 25% daarvan zelf moet betalen, wordt daarmee het begrip “keuze” al gerelativeerd. En dan hebben we het nog niet gehad over onvoorspelbare kosten die noch in het basispakket en vaak niet in aanvullende pakketten zitten. Een implantaat in je gebit kost al snel 2000 euro en zit in maar weinig aanvullende verzekeringen. Tot zover de huidige “vrije artsenkeuze”.

Ik mag verzekeringen kiezen. Ik mag artsen kiezen. Wat is het toch heerlijk dat ik al die keuzes heb.

Als ik echt mag kiezen, wil ik een heel ander systeem. Een systeem waarin zorg onafhankelijk is van je inkomen. Een systeem waarin democratisch gekozen politici de afweging maken welk ziekenhuis gesloten wordt. Zodat ik maar één keer in de vier jaar na hoef te denken over wat ik met de zorg wil, en niet tussen iedere Sinterklaas en oud en nieuw.

Maar daar gaat het debat niet over. Het debat gaat over het einde van de vrije artsenkeuze die er toch al niet was.

Arjen houdt niet van kiezen, hij is dit jaar al 10 jaar bij dezelfde vrouw.