Land van onze dromen

Een bonte stoet mensen liep in 1963 over de Edmund Pattus Bridge van Selma naar Montgomery. Gelijke rechten waren wel vastgelegd in de Amerikaanse grondwet, maar de zwarte gemeenschap werd het in de praktijk onmogelijk gemaakt om te stemmen. De eerste protestmars werd bloedig neergeslagen, waarna dr. Martin Luther King álle Amerikanen, blank én zwart, vroeg om zich aan te sluiten bij het geweldloze verzet. Vooral religieuze leiders gaven gehoor aan de oproep en zo liepen ook witte boordjes en keppeltjes gebroederlijk over dezelfde brug. Dit was het keerpunt, nu durfde de politie niet in te grijpen en enkele maanden later tekende president Johnson de Voting Rights Act.

Vandaag 52 jaar later lopen broeders en zusters in steden wereldwijd schouder aan schouder om te knokken voor universele mensenrechten. In Amsterdam verzamelen zich duizenden mensen bij de Women’s March, mannen en vrouwen, homo’s en hetero’s, gelovigen en ongelovigen om samen een statement te maken tegen haat en discriminatie.

De droom van dokter King is dus nog niet volledig uitgekomen. Onverdraagzaamheid en racisme is nog aan de orde van de dag, ook hier in Nederland. Moslims gaan met angst en beven naar hun gebedshuis, nadat de zoveelste moskee is beklad en bedreigd. Homo’s durven niet meer hand in hand over straat, bang om in elkaar geslagen te worden. Men durft niet meer op facebook te zeggen dat vluchtelingen hier warm opgevangen mogen worden, want voor je het weet zijn ordinaire scheldpartijen jouw deel. Ruiten van de HEMA worden ingegooid omdat het Paasfeest zogenaamd in gevaar zou zijn. En sommige politici deinzen er niet voor terug om groepen burgers als minderwaardig af te serveren of komen niet verder dan een armzalig “pleur op” als jongeren zich misdragen.

Over een paar dagen gaan we naar de stembus en kunnen we kiezen in wat voor soort land we willen leven. Deze verkiezingen gaan blijkbaar over onze nationale identiteit, wat ons tot Nederlanders maakt. Blijkbaar moeten wij vooral “normaal” doen, staand voor schoolbankjes het volkslied opdreunen en een rookworst kopen bij dezelfde HEMA waar net de ruiten van zijn ingegooid.
Maar wij zijn niet het mariakaakje dat bij de thee wordt geserveerd, het stampotkuiltje voor de jus, of de slipstream van Max Verstappen.

Er wordt ons aangepraat dat we enorm van elkaar verschillen, dat het recht van de één zwaarder weegt dan het recht van de ander. Maar ontmoet je buurman, kijk je buurvrouw in de ogen. Je zal ontdekken dat we meer op elkaar lijken dan we denken, dat we allemaal de vrijheid koesteren om jezelf te mogen zijn.

En ook ík droom van een land…

Waar onze kinderen worden beoordeeld op hun gedrag en niet op de klank van hun achternaam. Een land waar karakter en doorzettingsvermogen meer gewicht in de weegschaal legt, dan het hokje waar je toevallig in bent geplaatst. Waar je kansen niet worden bepaald door de postcode waarin je geboren bent. Een land waar we het normaal vinden dat je met je poten afblijft van ónze homo’s én van ónze moslims. Een land waar de dominee en de imam, vrouwen en mannen, gelovigen en ongelovigen sámen protesteren wanneer de positie en de rechten van welke minderheid dan ook in gevaar zijn. Een land waar synagogen en moskeeën geen politiebescherming nodig hebben en waar twee verliefde vrouwen veilig hand in hand over de Dappermarkt kunnen wandelen. We zijn het land waar onze Koningin, die uit het buitenland komt, na veel theedrinken ook niet dé Nederlander heeft kunnen ontdekken. Een land waar je in verzet komt als jouw zuster of broeder – van welke kleur, geloof of wat dan ook – in de verdrukking komt.

Ik wil wonen in een land waar een advocate mét hoofddoek Geert Wilders moet kunnen verdedigen, waar het gescheld van de grootste roeptoeter niet harder klinkt dan het zachte gebaar van de onverwachte vrijwilliger in een asielzoekerscentrum. Waar discussiëren over het recht van overpad bij de Rijdende Rechter en onze identiteit een nationale hobby is geworden, maar we niet vergeten wat voor luxe dat is. Waar vriendschappen en idealen kleurenblind zijn, kijk maar naar ons!

Want u zal het misschien niet geloven, maar deze hartenkreet is geschreven door een moslim, een christen en een joodse vrouw. Drie vrienden die samen een oproep tot eenheid willen laten doorklinken in een land dat soms zo verdeeld lijkt te zijn.

De grondwet beschermt elke minderheid in ons land, maar er zijn steeds meer politici die willen knabbelen aan de wortels van onze rechtstaat. Er zijn nog teveel aangiftes van discriminatie die blijven liggen, teveel mensen die niet uit de kast durven te komen in hun eigen gemeenschap en te weinig vrouwen en gekleurde medemensen aan de top.

Wij doen alvast een oproep aan het nieuwe kabinet. Verdedig ferm onze grondwet en bescherm de rechten van élke Nederlander. Ons volk is zoveel malen diverser dan enkele blanke, hoogopgeleide mannen in pak met stropdas. Formeer een kabinet, waar iedereen zich in kan herkennen. Toon ballen, zet bijvoorbeeld een vrouw in het torentje! Iedereen met de juiste kwaliteiten moet premier kunnen worden in dit land, of je nu Mark heet, of, Fatima, Sonja of Saïd. Dát is het land waar wij graag in zouden willen wonen, dát is het Nederland waar wij trots op kunnen zijn.

Saïd Bouharrou
Natascha van Weezel
Louis de Mast