Primark, de plofkip in winkelland
Al maanden zat iedereen er op de wachten, de spanning bouwde zich steeds verder op, de halve stad (de vrouwelijke helft welteverstaan) kon nergens anders meer over praten. Er waren zelfs dranghekken en beveiliging nodig om de toestromende massa in bedwang te houden en de eerste weken was een ‘1-persoon-uit-1-persoon-in’-deurbeleid noodzakelijk. Heel Nijmegen kleurde op slag blauw met karton, want….de Primark is geopend!
Ook ik werd de afgelopen weken meegezogen in de Primark-obsessie. Maar liefst drie overvolle verdiepingen met goedkope kleding en accessoires. Het kan bijna geen toeval zijn dat de winkel ook precies drie dagdelen geopend is (‘s morgens, ’s middags en ’s avonds tot 18.30u of 21.00u.), net zoals het geen toeval is dat er precies evenveel bierflesjes in een kratje zitten als uren in een dag. En toch knaagde er iets, wanneer ik al die mensen met overvolle tassen de winkel zag verlaten. Het is al lang geen geheim meer dat westerse kledingmerken onze ‘collega-vrouwen’ in ‘armere’ landen uitbuiten en onder slechte werkomstandigheden kleding laten maken waar ze zelf 3 keer in zouden passen omdat ze geen lunchpauze krijgen en geen geld hebben voor avondeten. Sterker nog, Primark is zelfs als eerste gestart met dit beleid en andere merken zoals H&M zijn pas later gevolgd. En ondertussen kocht ik toch tijdens mijn shopping sprees twee nieuwe pyama’s, nieuwe sokken, een shirtje en twee bolero’s (van die mouwen zonder de rest van het shirt), die ik geen van allen echt nodig had. Wat ben ik eigenlijk een hypocriete trut!
Maar goed, als vrouw wil ik natuurlijk precies weten waar ik me schuldig over moet voelen, dus thuis dook ik het internet op op zoek naar hartverscheurende verhalen. Daar was uiteraard genoeg te vinden over kinderarbeid, veel te lage lonen en onmenselijke werkomstandigheden. Maar ook dat Primark lid is van de Ethical Traiding Initiative (ETI), een samenwerkingsverband van grote commerciële bedrijven voor het verbeteren van werkomstandigheden wereldwijd. Nou ja, samenwerkingsverband…. En nou ja, betere werkomstandigheden… De website van het ETI toont vooral foto’s van blije, lachende, goed verzorgde Aziaten en Afrikanen op schone werklocaties, maar wanneer je de zeer beperkte informatie van de website doorleest, blijft er eigenlijk maar één boodschap hangen: we weten dat het slecht gesteld is met de werkomstandigheden, we zullen het er met onze leden over hebben. Juist. Lijkt me een concreet plan van aanpak, succes verzekerd. Wat zullen ze in India en Bangladesh blij zijn met het ETI.
Tijdens mijn zoektocht kwam ik ook terecht op www.rankabrand.nl, een website waarop je per kledingmerk een korte en bondige samenvatting kan vinden van beleid met betrekking tot klimaatverandering/CO2-uitstoot, milieu en arbeidsomstandigheden/fair trade/duurzame handel. Merken krijgen een keuringslabel van A (perfect) tot E (niets van kopen). Primark scoort een magere C: ze is op weg, maar het kan beter. Helaas scoort ze de meeste van de behaalde punten door haar lidmaatschap van het ETI, die organisatie die vooral onder haar eigen lidorganisaties lobbiet. Verder zijn er nog wat verdragen ondertekend ‘die streven naar verbetering van x’, etc. Ze willen geen lijst publiceren van fabrieken waar kleding vandaan komt, geen informatie geven over milieubeleid, het gebruik van schadelijke stoffen, etc. Het komt op mij vooral over als een hoop lege woorden, die net zoveel waard zijn als hun veel te goedkope kleding.
Nou weet ik dat Primark echt niet de enige is en ook zeker niet de ergste. Maar kom op zeg! Verschuil je niet achter lege organisaties, intenties die je toch niet na gaat komen en beloftes zonder consequenties! Verschuil je niet achter ‘wij verkopen wat onze klanten willen’, neem je morele verantwoordelijkheid! En tot die tijd lijkt het mij best een goed idee een ‘beter-leven-fonds’ in het leven te roepen, waarnaar je als klant na een aankoop bij Primark en consorten een bedrag over kan maken dat direct wordt geïnvesteerd in betere werkomstandigheden en onderwijs in lagelonenlanden (mooi scrabble-woord trouwens). Als de winkelketens het niet doen, moeten wij als klanten onze mede-vrouwen uit de brand helpen.
Sara Struik heeft zelf enkel ooit een carnavalskostuum genaaid en is uit die ervaring extra blij dat de vrouwen in kledingfabrieken het toch een stuk beter kunnen.
7 Responses to Primark, de plofkip in winkelland
Leave a Reply Cancel reply
This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.
Laatste reacties
- Closing Time | Flower Children - Sargasso on Generatiepolitiek is een afleidingsmanoeuvre
- Lelijke woorden - Sargasso on Vermeende linkse hypocrisie
- Jan on Le Pen had best een beetje gelijk
- Max on Le Pen had best een beetje gelijk
- Afsennah on Archief
- lmgikke on Bladblazers
- Closing Time | ZnöWhite - Sargasso on Diversiteit in de metalscene
- Waarom heb je zoveel tattoos? - Nathaliekriek.nl on Tuig met tattoos
Please like us on facebook!
Administratief
Heej Sara,
supertof dat je er eens ingedoken bent. Voor jou en alle anderen die nog handvatten zoeken om duurzamer kleding te kopen: kijk vooral ook eens op http://kiesduurzamemode.nu/ Die heeft een wat uitgebreidere/publieksvriendelijker blik op het thema en helpt ook met algemene tips en (voor de echte diepgraver) heel veel betrouwbare achtergrondinfo.
Met die site èn die van Rankabrand als ruggespraak, valt er meer dan voldoende moois en verantwoords te vinden 🙂
He Kristel,
Bedankt voor de tip! Ik zal eens goed op onderzoek uit gaan :).
Groetjes, Sara
Interessant stuk. Dat Primark niet zo goed is qua arbeidsomstandigheden zal vast ook liggen aan de prijs die je betaalt. Je kan wel voor een dubbeltje eerste rang willen zitten maar zo werkt het meestal niet. Al betekent dat helaas dat ook langena niet alle dure merken het nauw nemen qua arbeidsomstandigheden.
Rankabrand weegt op ‘duurzaamheid’ en vind ik daarom niet zo’n goede website om te kijken naar goede arbeidsomstandigheden. Die nemen ze wel mee maar wegen ook allerlei andere factoren mee, zoals CO2-uitstoot en weet ik wat allemaal. Dat verwatert de informatie nogal.
Goed stuk. Ik heb zelf ook heel veel nare onderbuikgevoelens bij Primark. En die spui ik graag hier, als jullie dat goed vinden.
Wat ik zo vervelend vind is het effect wat de winkel heeft op het koopgedrag. Zowel in Eindhoven als in Nijmegen vulde de stad zich onmiddelijk en volledig met de beschreven kartonnen tasjes. En na een paar maanden meten is dit niet minder geworden in Eindhoven.
De prijs van de kleding (3 euro voor een paar gympies!) zorgt ervoor dat Nederlandse consumenten zo goed als onbeperkt inkopen kunnen doen. ‘Even snel een shirtje halen bij Primark’ is iets wat ik vaker heb gehoord op straat. En ook vriendinnen die mij lief zijn heb ik betrapt op een gesprek in de categorie ‘ik heb het helemaal niet nodig, maar ik heb er toch maar drie gekocht in verschillende kleuren’.
Wat ik er zo naar aan vind is dat een kleine prijsverhoging voor Nederlandse consumenten prima te behappen is. We kunnen dan nog steeds genoeg kleding kopen om onszelf het hele jaar (hip) te kleden, terwijl in bulk inkopen ‘omdat het kan’ iets wordt ontmoedigd.
Maar deze zelfde kleine prijsverhoging kan zo veel betekenen voor de mensen onderaan de bedrijfsketen. En ik weet dat dit niet is hoe de wereld werkt. En er zijn allerlei verklaarbare argumenten waarom bedrijven de keuze op deze manier maken.
Maar kom op! Worden andere consumenten hier zelf niet een klein beetje misselijk van?
Goed stuk, goed onderwerp om te belichten. Alleen… dat de winkelketen vooral zijn verantwoordelijkheid moet nemen? Nee! Ik denk dat wij, als consumenten, een grote taak hebben. Inderdaad niet meer kopen! Zorgen dat er een markt ontstaat voor fair trade kleding. Wij creëren een markt toch? Winkels doen wat de consument wil en dat willen wij net zo graag als zij. Daarom… laten wij, als consumenten, veranderen!
Fair trade kleding, bestaat dat?? Op zich is dat een prima idee, de vraag is alleen wat dan de normen worden. Alleen katoen uit rivierdelta’s? Het grondwater staat her en der al laag genoeg.
Wat geen goed idee is is tweede hands kleding: nu hebben die mensen een laag inkomen, dan hebben ze geen inkomen.. Dus: gooi je oude kleding weg (niet doneren!), liefst na één seizoen, en koop nieuw! Want wie wil er nu gespot worden in de mode van vorig jaar?
2e hands kleding gaat toch meestal naar mensen die zich amper kleren kunnen veroorloven. Lijkt me dat de welvaart van de kleding dragers wel opweegt tegen wat minder opbrengst voor de producenten. En het scheelt ook grondstoffen.