Bevlogenheid is niet genoeg

Vanmorgen publiceerde de Volkskrant het voorpagina-artikel ‘Krol ontdook pensioenpremies’. De kern van het verhaal is dat Gay Krant, terwijl de 50Plus voorman er directeur was, in verschillende jaren geld dat was bestemd voor pensioenen van medewerkers heeft achtergehouden. Niet lang na de publicatie van dit stuk schreef Krol in een verklaring dat hij ‘vele fouten gemaakt’ had. Welke fouten hij hier precies mee bedoelt wordt niet duidelijk. Wel benadrukt hij dat zijn strijd ‘immer oprecht’ was maar zijn aanpak ‘evenwel niet altijd goed doordacht’. Dit element werd, naast zijn uitdrukking ‘mijn vijanden hebben gewonnen’, snel door de media opgepikt. De opmerking over vijanden is natuurlijk koren op de molen van iedere journalist, zie ook de opmerking die Frans Timmermans dezelfde dag maakte over de middelvinger van het CDA: iedere vorm van conflict, bij uitstek tussen politici, is smullen voor de media.

Maar wat minstens zo interessant is, waar Krol zijn fouten mee tracht te nuanceren, is zijn ‘immer oprechte’ gedrag. In zijn brief verklaart Krol dat zijn leven in dienst stond van de strijd om mensen in de verdrukking vooruit te helpen. Het eerste deel van zijn leven betekende dit een strijd voor de rechten van homo’s en na een achteraf electoraal bezien geniale tip van Jan Nagel werd dit drie jaar geleden een strijd voor de ‘nieuwe achtergestelde groep’: de 50-plussers. Zeker omdat Krol zich berouwvol opstelt in zijn brief (‘Het was naïef van me om de strijd zo onbevangen aan te gaan’) en hij zo slim is ook zijn persoonlijke leven bij het verhaal te betrekken (‘Strijd was ook in mijn persoonlijke leven nodig toen ik veertien jaar geleden tegen kanker aanliep’) is het verleidelijk om met hem mee te leven. Wie kan er nu wrok koesteren tegen iemand die zijn leven in dienst stelt van de strijd voor rechten van de achtergestelde medemens?

Inderdaad, niemand. Net zoals er weinig mensen bezwaar zullen hebben tegen het stellen van vertrouwen in de naaste collega’s die voor je werken. Maar dit is wel de kern van het probleem. Het is dan ook de reden waarom Krol ondanks zijn ‘goede bedoelingen’ niet alle eigenschappen bezit waar een goed politicus over moet beschikken. Zoals een minister verantwoordelijk is voor het gedrag van zijn of haar ambtenaren, zo is een werkgever verantwoordelijk voor wat er binnen het bedrijf gebeurt. Het siert Krol dat voor hem ‘de strijd belangrijker was dan de penningen’, maar dat hij zichzelf geen boekhouder vindt is geen excuus voor het niet op orde hebben van zijn financiën. De afgelopen tijd was hij al vaker in het nieuws in verband met wat P&W-redacteur Peter Kee bij Radio 1 ‘financiële malversaties’ noemde. Hoewel Krol in het Volkskrant-artikel beweert destijds niet te hebben geweten van het niet afdragen van pensioenpremie is dat hoogstens zeer lullig voor hemzelf, maar geen excuus. Een logische vervolgvraag, die vandaag ook aan het EenVandaag Opiniepanel gesteld werd, is of Krol hierom ook op had moeten stappen.

Het antwoord op die vraag is een volmondig ja. Het is zeer aimabel dat Krol zijn boekhouding over liet aan zijn medewerkers en dat hij die zodanig vertrouwde dat hij niet tot in detail gecontroleerd heeft of ze hun werk goed deden. Maar een goede werkgever dient nu eenmaal te zorgen dat alles op orde is. Ook de financiën. De reden dat Krol inderdaad op moest stappen nu dit bekend werd heeft alles te maken met de 50Plus-visie op de pensioenen. Zoals de Volkskrant ook schrijft, kun je het simpelweg niet goedpraten om in de Tweede Kamer te stellen dat het ‘gewoon diefstal’ is als gepensioneerden moeten inleveren ‘om bedrijfswinsten op te poetsen’, terwijl dat feitelijk is wat de Gay Krant onder zijn verantwoordelijkheid gedaan heeft.

Het siert Krol dat hij zo’n bevlogen idealist is, en het heeft hem flink geholpen dat hij, in de woorden van Kee, een ‘geweldig communicator’ is, maar als politicus moet je ook financieel verantwoord opereren en consequent zijn. Zoals een bekende groene politica terecht inconsequentie verweten werd vanwege het aanschaffen van een oude Mercedes, zo is het zeer ironisch dat uitgerekend de man die strijdt tegen het korten op pensioenen precies dát zelf deed bij de mensen voor wiens pensioenen hij verantwoordelijk was. Krol schrijft dat hij zich had moeten realiseren dat in Den Haag ‘elk foutje uit het verleden wordt gewikt en gewogen’. Die uitspraak doet geen recht aan de situatie: dit was niet zomaar een foutje, maar een onderwerp waar hij zelf met niet mis te verstane bewoordingen over sprak in de Tweede Kamer. Zoals Bart Snels in een andere context onlangs schreef: het ontbreekt de politiek aan lef en eerlijkheid. Als Krol lef had gehad was hij eerlijk geweest en had hij gezegd: ik heb zelf een fout gemaakt bij de Gay Krant, dit compenseer ik voor mijn toenmalige werknemers en ik ga er met mijn partij voor strijden dat anderen niet dezelfde fout maken. Of hij had überhaupt niet aan deze strijd moeten beginnen.