Deventer, je zou er maar (oud) zijn

“Bruggen Twentekanaal zijn te zwak” was de titel van een nieuwsbericht op mijn NOS-app. Ik heb meteen mijn vader, die in Deventer woont, gewhatsappt dat hij zijn laarzen maar in de auto moet leggen. Krijgt hij in elk geval geen natte voeten als hij er doorheen zakt. Er is natuurlijk niemand die (onverwachts) door een brug wil zakken, zéker niet in Deventer. Want voor je het weet ben je (tijdelijk of blijvend) hulpbehoevend en als het aan een van de wethouders in Deventer ligt, wordt de thuiszorg voortaan uitgevoerd door toevallige werklozen.

Werklozen in de thuiszorg. Dat we daar niet eerder op gekomen zijn is verbazingwekkend! Het is natuurlijk al jaren bekend dat opleidingen in de zorg onrendabel zijn en niet leiden tot aantoonbaar betere zorgverleners dan random mensen. Een stomazakje verwisselen, volwassen mensen douchen, katheters vervangen, wonden verzorgen, medicatie inspuiten….bespottelijk dat die verplegers dat op school hebben moeten leren. En dat van onze belastingcenten!

Nou is het ook niet terecht te beweren dat geen enkele werkloze bij kan dragen in de zorg. Er zijn best veel mensen met EVC’s, oftewel Eerder Verworven Competenties. Wanneer je kan aantonen dat je bepaalde vaardigheden al hebt, kan je hiervoor een certificaat aanvragen en/of via een verkorte opleiding een diploma behalen. Komt die (al dan niet overwonnen) drugsverslaving toch nog van pas als je met een insulinespuit naast die tachtigjarige cliënt staat.

Natuurlijk is het goed om mensen die (ongewenst) werkloos zijn een zinvolle invulling van hun dag te geven en de mogelijkheid te bieden ervaring op te doen. Het UWV draagt hier al jaren aan bij door de aanvraagprocedure van uitkeringen uit te breiden tot een dagtaak waar de gemiddelde werkverslaafde nog tegen op zou zien. Dat ook de gemeente Deventer hier nu beleid op maakt is lovenswaardig. Er schijnt in Twente namelijk een nogal grote groep werkloze bruggenbouwers te zitten (waarschijnlijk omdat het onderhoud van bruggen in die omgeving geen prioriteit is). Die mensen werken hun hele leven al met water – wat handig is als ze je komen douchen -, zijn erg sterk en best bereid wat harder te praten als je gehoorapparaat uit staat.

Nou ja, eigenlijk denk ik dat de afgelopen week maar weer pijnlijk duidelijk is geworden dat er maar één beroep werkelijk door iedereen gedaan schijnt te kunnen worden: het beroep van wethouder.

Sara Struik studeert onderwijskunde in (gelukkig) Nijmegen.