Een gemeentelijke dwaling

Als inwoner van de gemeente Nijmegen ontmoet ik veel nieuwe mensen: mensen van de woningbouw die mijn dak komen repareren, mensen van de energiemaatschappij die de meterstanden op komen nemen, de controleur van de hondenbelasting, installateurs van Reggefiber omdat er overal een glasvezelaansluiting moet komen, you name it. Zo heb ik vandaag kennis mogen maken met een gemeentelijke deurwaarder, dit in verband met een inbeslagnameprocedure. Ja,  inwoner zijn in Nijmegen is nooit saai.

Laten we beginnen bij ‘het begin’, of in elk geval, waar ik dacht dat het begonnen was. Drie maanden geleden kreeg ik van een oud-huisgenoot uit Utrecht een brief doorgestuurd van de Gemeente Nijmegen, waarin mij werd verzocht de gemeentelijke belastingen te betalen. Sinds juli woon ik in een zelfstandig appartement in Nijmegen, daarvoor twee jaar in een studentenhuis in het centrum van Nijmegen en daarvoor negen maanden in Utrecht. Maar blijkbaar was er iemand bij de gemeente Nijmegen die meende dat het verzoek om de GEMEENTELIJKE belasting te betalen het beste naar een oud adres in Utrecht gestuurd kon worden. Waar ik, zoals gezegd, al drie jaar niet meer woon. Na een telefoontje met de gemeente werd mijn adres in het systeem gewijzigd (en nu echt) en na het betalen van de rekening ging ik weer over tot de orde van de dag. Tot vanmorgen….

“Ik kom voor een inbeslagnameprocedure vanwege het niet betalen van belasting”. Enigszins trillend wachtte ik de man in mijn felroze badjas op bij de voordeur. “Ik heb toch gewoon belastingaangifte gedaan?”. Het bleek te gaan om de (Nijmeegse) gemeentelijke belasting van vorig jaar, die, net als de belasting van dit jaar, naar Utrecht gestuurd was. Je zou denken dat de overheid vanwege de crisis voldoende sollicitanten heeft om capabele mensen aan te nemen, maar blijkbaar is het geld voor een kundige selectie van de werknemers ook op. Hierdoor zijn de belastingaanslag, de herinnering, de aanmaning, de tweede aanmaning, het dwangbevel, het tweede dwangbevel en de dreiging van het opstarten van de inbeslagnameprocedure pardoes op een adres in de verkeerde gemeente beland. De deurwaarder was blijkbaar een betere speurneus dan de gemeente, want hij wist me wel te vinden op het adres waar ik woon.

Na een telefoontje met de gemeente besloot de vriendelijke deurwaarder gelukkig dat ik alleen de 27 euro belasting hoefde te betalen en de bijkomende kosten van de procedure (toch zeker meer dan het tienvoudige van die 27 euro) zouden komen te vervallen. Hopelijk leidt deze ‘tegenvaller’ voor de gemeente niet tot een nog slechter functionerend overheidsapparaat. Maar mocht je nog een baan/stage/vrijwilligerswerk zoeken, ik gok dat ze bij de gemeente Nijmegen staan te springen om iemand die adressen controleert, wijzigingen goed doorvoert of een heel klein beetje verder kijkt dan de neus van de rest lang is.

Sara Struik is student in Nijmegen