Afdeling Misleiding & Bedrog

Er is heel wat gelachen om de motie ‘mijnheer’ Beertema waarin wordt opgeroepen juffen en meesters met ‘u’ aan te spreken in de klas. Dinsdag tijdens de stemmingen bleek dat alleen de PVV voorstander was, maar daarover zijn al genoeg grappen gemaakt. Over het algemeen vinden Kamerleden dat juffen en meester zelf mogen bepalen hoe ze worden aangesproken. De overheid gaat immers over de grote lijnen, hoewel dit argument enkel van stal wordt gehaald wanneer het uitkomt.  Tijdens hetzelfde debat als waarin deze motie werd ingediend, hield CDA onderwijswoordvoerder Jack Biskop een vlammend betoog over rookvrije scholen, proclameerde VVD’er Ton Elias een lofrede van ruim een half uur over het kabinetsbeleid en hield een pleidooi voor een cultuuromslag – dat kost immers geen geld. Minister Van Bijsterveldt trok de meeste aandacht met haar brief waarin zij aangaf meer betrokkenheid van ouders te willen. Zelf was ze niet zo’n betrokken ouder, maar ook daar is al eerder over geschreven. De minister gaat het zelfs eigenhandig regelen door een heuse ouderbetrokkenheid-tour 2012. In praktijk betekent dit dat ze met chauffeur, een handvol ambtenaren en wat persvoorlichters een handjevol Randstad-scholen bezoekt, een paar toch al betrokken ouders spreekt, zes multicultureel verantwoorde foto’s laat maken en daarna het idee in een bureaulade verdwijnt. Maar dat maakt niet uit, het plan is al geslaagd.

De minister wil namelijk helemaal geen tour door het land houden, de PVV denkt niet dat u zeggen in de klas haalbaar is en het CDA gaat al helemaal niet voor een rookvrij schoolplein zorgen. Het doel van het lanceren van dergelijke plannetjes is dan ook allerminst dat hier beleid uit volgt. Nee, de communicatieafdeling van OCW heeft bedacht dat het beter is voor de minister als het debat niet over beleid gaat, brainstormt een uurtje en bedenkt dan een onderwerp dat de aandacht afleidt en natuurlijk geen geld kost.

… En daar trappen we fijn met z’n allen in. De o zo kritische Nederlandse media schrijft echt niet over de onderwijsbegroting als er ook een super interessant voornemen tot meer ouderbetrokkenheid ligt. De PVV aanvallen is veel makkelijker dan het schrijven van een gedegen stuk over een minister met een lekkende begroting. In de Kamer zijn dergelijke manoeuvres aan de orde van de dag en spreekt men elkaar er ook niet op aan. Heel bijzonder, want overal in het land is de voorzitter degene die zorgt dat de discussie niet te ver afdwaalt van het onderwerp van debat, behalve in de Tweede Kamer. Hier zijn alle dwaalwegen geaccepteerd, zo lang de spreker er af en toe een woord in gooit dat zijdelings met het debat te maken heeft.

Dit is jammer, want in plaats van scherp op elkaar te zijn en daadwerkelijk beleid te maken op hoofdlijnen, zijn Kamerleden bezig met incidenten-politiek – en hun smartphone natuurlijk. Kamervragen hebben het doel te scoren en gaan vaak over eenmalige gebeurtenissen. Misstanden die men toevallig treft tijdens een werkbezoek worden veralgemeniseerd, want dan kunnen er namelijk regels voor worden bedacht. Politici willen het liefst niet alleen bepalen waar  het geld naartoe gaat, maar ook hoeveel uur les moet worden gegeven, waarover, in welke volgorde, met welke methode, wanneer de lunchpauzes zijn en wat het minimale aantal overblijfmoeders is. Dat wordt vervolgens allemaal netjes bureaucratisch geregistreerd.

Hoe paradoxaal ook, daar ligt natuurlijk wel de oplossing. Politici hebben vaak weinig verstand van hetgeen zij over praten, maar hebben wél verstand van politiek. Het tot in detail regelen van zaken zou daarom meer gefocust moeten zijn op de ministeries zelf. Het debat wordt bijvoorbeeld alleen maar beter als bewindspersonen voortaan geen afdeling misleiding en bedrog voorlichting en communicatie meer hebben. Dat bedrag kan beter in een paar ambtenaren met verstand van onderwijs gestopt worden. Of desnoods symbolisch worden verbrand op het Plein, want momenteel doet het alleen maar kwaad.