Doodstraf voor pedofielen

Vorige week was het weer zover. In Deventer ditmaal. Een groepje verzamelde, oplettende burgers ageerde tegen de aanwezigheid van Marthijn Uittenbogaard. Een van de mannen achter wat destijds Martijn heette, de ‘pedoclub’.

Pedofilie is een uiterst gevoelig onderwerp. Het maatschappelijk debat heeft een hoog George Bush-gehalte: ‘als je niet tegen hen bent, ben je voor hen’. ‘Pedofielen vormen de as van het kwaad die bestreden dient te worden’. Nuance is in dit debat volledig verdwenen, althans aan de zijde van de tegenstanders. Tijdens de demonstratie in Deventer werd geopperd dat de doodstraf heringevoerd moet worden voor pedofielen. De demonstranten maakten geen onderscheid tussen het zijn van pedofiel en de pedofiele praxis. Dat eerste zijn gedachten en gevoelens waar je als mens weinig aan kunt doen, dat tweede betreft bij wet verboden handelingen.

De auteur kent deze dichotomie. Zo maakt de katholieke kerk onderscheid tussen homofilie en homoseksualiteit. Die opdeling is op basis van humanistische overwegingen onzinnig, omdat twee mannen of vrouwen een gelijkwaardige relatie kunnen (en in Nederland gelukkig mogen) hebben die niet onder doet voor een relatie tussen hetero’s. Kunnen een kind en een volwassene ook een gelijkwaardige relatie hebben? Niet vanzelfsprekend. Dat de wetgever deze relatievorm verbiedt, vind ik derhalve verdedigbaar.

Je zal echter pedofiel zijn in Nederland anno 2013. Waar eenieder het recht heeft op zijn eigen gedachtes, moet een pedofiel zich verantwoorden voor zijn gevoelens. Dat hij bij het uitspreken van zijn verlangens een steen door de ruit mag verwachten, helpt het maatschappelijk debat niet. Van debat is sowieso geen sprake, wanneer populisten als Henk Bres en Constant Kusters (NVU) de discussie gijzelen. Henk Bres meldt dat dit soort figuren zes voet onder de grond in een eikenhouten kist horen. Constant Kusters bepleit herinvoering van de doodstraf. Bij beide heren is geen greintje nuance te vinden en nog minder bij de reaguurders die anoniem hun gal spuien en de ene na de andere doodsverwensing online plaatsen. Anonimiteit is overigens niet iets waar pedofielen op kunnen rekenen. Een website als stopkindersex.com plaatste namen en adressen online omdat de Nederlandse justitie niet voldoende tegen pedofielen zou doen. Gelukkig verbood de rechter deze praktijken, maar nog altijd prijkt de ‘Nederlandse Pedo Lijst’ op de website. Door het stigma dat gevoelens veroordeelt, ook wanneer deze niet worden gepraktiseerd, is er ook in de psychosociale en medische infrastructuur te weinig ruimte voor pedofilie. Huisartsen en psychologen weten bovendien vaak niet hoe ze moeten doorverwijzen, terwijl professionele hulp juist belangrijk is. Als mensen met de juiste hulp verstandig met hun gevoelens overweg kunnen is dat uiteindelijk relevanter dan de discussie over ze ook werkelijk kunnen worden ‘genezen’ of niet.

Het programma Pauw & Witteman besteedde aandacht aan de demonstratie in Deventer en had enkele demonstranten uitgenodigd in de studio. Een gesprek was onmogelijk. Men riep om het hardst – door elkaar – dat er geen plek is voor pedo’s in Nederland. Dat ze er wel raad mee weten. Dat ze dood moeten. Ze waren er trots op dat ze Marthijn Uittenbogaard hebben weten te verjagen uit Deventer (ten overvloede: een man zonder strafblad die slechts eerlijk is over zijn gevoelens). Dat een van de aanwezigen vertelde dat hij twee dagen had gepost bij het huis waar Marthijn zou verblijven, toont voldoende aan van welke idioterie hier sprake is.

Ik pleit voor een genuanceerd debat. Waar anti-geluiden vanzelfsprekend onderdeel van zijn, maar ook het geluid van mensen die vinden dat volwassen en minderjarigen wel (seksuele) relaties kunnen hebben. Een debat waarin geen ruimte is voor anti-pedo-sites die mensen met naam en toenaam overleveren aan de woede van het volk. In een ontwikkelde maatschappij spelen burgers niet voor eigen rechter, die verantwoordelijke taak is in Nederland gereserveerd voor justitie. Het is aan de politiek om de wetten te bepalen waaraan onze rechters toetsen.

Marthijn Uittenbogaard is een persoon die middels democratische processen probeert zijn ideaal te bereiken. Dat het in de ogen van velen geen verheven ideaal is, legitimeert niet de heftige en soms zelfs gewelddadige behandeling die hij krijgt.

En genuanceerdere kijk op pedofilie en pedoseksualiteit is nodig. Door het stigma te verminderen wordt een gang naar professionele hulp makkelijker en kan een persoon met een pedofiele geaardheid gewoon participeren in de samenleving. Een persoon als Marthijn Uittenbogaard is het probleem niet. Iemand met opgekropte gevoelens, geweigerd door hulpverleners en gestigmatiseerd, is een tikkende tijdbom.