Meisjes met wespentailles
Zeven maanden zwanger van een meisje vraag ik me regelmatig af hoe het leven van mijn dochter eruit zal zien. Zal er nog steeds van haar verwacht worden dat ze zich toelegt op de zorg van kinderen en ouderen? Zal er nog steeds een loonkloof bestaan tussen mannen en vrouwen? Zal ze in actualiteitenprogramma’s veel minder vrouwelijke experts zien die zouden kunnen fungeren als rolmodel?
Ik weet het niet. De tijd zal het leren. Maar wat ik wel weet is dat ze waarschijnlijk binnen een paar jaar zal beginnen met het kijken van televisie en het spelen van computerspelletjes. Die zullen waarschijnlijk erg lijken op de tekenfilmpjes anno nu. Niks mis mee, toch? Dat dacht ik ook, tot ik leerde over een onderzoek naar meisjes en vrouwen in tekenfilms van de onderzoeker Maya Gotz.
Zij gaf een lezing op het Media & the Image of Women congres afgelopen donderdag. Ze vertelde dat de hoofdpersonen in Nederlandse en Amerikaanse tekenfilmseries voor maximaal 32% uit meisjes en vrouwen bestaan. Hoe onwenselijk ook, dit had ik ergens nog wel verwacht, als klein meisje keek ik ook meestal naar programma’s met jongens en mannen in de hoofdrol, als groot meisje doe ik dat trouwens nog steeds. Maar waar ik stijl van achteroversloeg is dat de meeste meisjes en vrouwen in deze tekenfilms letterlijk onmogelijk slanke lichamen hebben.
Voor haar onderzoek maakte ze metingen van de schouder/taille-ratio van vrouwelijke tekenfilmfiguren, met andere woorden, in hoeverre zij een wespentaille hebben. De allerslankst mogelijke ratio voor een functionerend mens is 0.7. Echter, 58% van de afgebeelde meisjes en vrouwen in tekenfilms vallen onder de ratio van 0.7, om maar te zwijgen van de lengte van hun benen en de grootte van hun borsten. Van de tekenfilmfiguren die wel menselijke proporties hebben zijn bijna alle meisjes en vrouwen alsnog slanker dan gemiddeld. Wat gaat mijn dochter hiervan leren? Ze zal hierdoor een idee krijgen van wat mooi wordt gevonden en wat niet. Echter, de meeste figuren waar zij naar kijkt zien er menselijk uit maar hun lichamen zijn toch menselijk onhaalbaar.
Hoe zit het dan met jongens? Zij moeten toch ook naar onrealistische tekenfilmfiguren kijken? Denk maar aan Johnny Bravo en zijn driekhoekstorso, het mannelijke equivalent van de wespentaille. Echter, slechts 6% van de mannelijke tekenfilmfiguren hebben een driekhoekstorso dat zo overdreven is dat het menselijk onmogelijk is. Ook is er bij jongens een veel grotere diversiteit aan lichamen te zien: van bonenstaak tot bierbuik, het komt allemaal voorbij. Waarom worden er niet zulke voorbeelden voor meisjes gemaakt?
Als mijn dochter een beetje op mij gaat lijken zal ze over een jaar of 13 de tekenfilmpjes inwisselen voor videoclips van ‘s werelds grootste sterren. Wat zal ze dan zien? Neem bijvoorbeeld Tunnel Vision van Justin Timberlake of Blurred Lines van Robin Thicke. Aan de hand van zulke clips zal ze weer een belangrijke les leren over haar lichaam. Niet alleen moet haar taille meer weg hebben van die van een wesp dan die van een mens, haar waarde wordt daar ook nog eens door bepaald. Terwijl mannen volledig gekleed de machtige superster uithangen, lopen vrouwen anoniem naakt rond te hupsen, in dienst van de machtige mannen. Wie ze is maakt niet uit, als haar lichaam maar lekker is.
Gelukkig zijn er ook tegengeluiden. Neem bijvoorbeeld de ‘normale’ Barbie van kunstenaar Nickolay Lamm. Als de Barbie die we allemaal kennen een echt mens was zou ze niet kunnen lopen, niet kunnen ademen door haar gebrek aan ruimte voor haar longen en waarschijnlijk ook onvruchtbaar zijn. Mooi daarom dat kunstenaar Nickolay Lamm een Barbie heeft ontworpen gebaseerd op een gemiddelde 19-jarige vrouw. Als Nickolay Lamm klaar is met Barbie, dan zijn er nog genoeg beeltenissen waar jonge meisjes naar kijken die een makeover kunnen gebruiken. Zodat al onze dochters kunnen opgroeien met het idee dat ze niet perse een wespentaille hoeven te hebben, maar er ook uit mogen zien als een mens van vlees en bloed.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op www.womeninc.nl. WOMEN Inc. is een platform voor vrouwen die zichzelf en elkaar willen versterken en richt zich de thema’s geld en gezondheid. Sanne van Oosten is programmamaker en redacteur bij WOMEN Inc.
S.v.p. plaats dit bericht op je facebook:
Loading ...
Ik heb geleerd dat tekenfilms niet echt zijn. Bij een tekenflim kan je lekker escaperen in dat wat had kunnen zijn.
Komen die feminsten eraan en ons vertellen dat tekenfilm dames op echte vrouwen moeten lijken. Dat is het hem met feminisme, het maakt alles saai en keurig. Ik wil gewoon tekenfilm kijken en dromen en helaas dat wil je dochter straks ook 😛
Helemaal mee eens, Jasper. Jongens moeten stoer zijn en meisjes knap, zo werkt de entertainment industrie. Dat is wat we met z’n allen willen zien, en dus wordt dat gemaakt. Niemand heeft zin in een serie met dikke mensen, dat kijkt gewoon niet fijn. Wel eens ‘Mike and Molly’ gezien? Die kijkcijfers zijn niet voor niks 100x lager dan die van alle andere comedy’s.
Het hangt er erg vanaf. Velma uit scoobydo had geen wespen taile en dat zou ook niet bij dr passen.
Ik weet niet wie hier nog Dexter´s laborytory heef gekeken. Mar ik moet er niet aan denken dat DeeDee er uitzag als velma.
wat dan wel weer is, is dat ere bij de samenstelling hier en daar een andere vrouw bij had gekund. Kijk naar de transformers dan heb je 3000 mannelijke robots en heel heel af en toe komt smurfin robot langs. Dat is wel een beetje overdreven.
Echter al met al wil ik als ik tekenfilm kijk op de eerste plaats gewoon lekker genieten en niet nadenken waarom mevrouw A haar heupgrote zoveel centimeter is. Ze is gewoon maar getekend en heeft dus geen gezondheidsrisico´s. Dus dan is dat kennelijk waar de createur op uit kwam. En ik hoop dat ik hem kan beleven zonder over elk lijnte na te denken.
[…] paar dagen geleden las ik deze blog op Vrij-Zinnig. De auteur haalt een onderzoek aan naar de afmetingen van vrouwelijke karakters in […]
Ben ik helemaal voor, dat mensen lekker kunnen escaperen, en zich kunnen wentelen in ideaalbeelden, enzo.
Daarom is het toch een beetje raar dat de ‘ideaalbeelden’ die geschapen worden voor meisjes beelden zijn van bijrollen en dienende rollen, nietwaar?
Ik ben natuurlijk geen meisje, en wordt hier graag gecorrigeerd als ik het mis heb, maar ik kan me slecht voorstellen dat DAT is waar meisjes van dromen.
Sanne heeft het niet over dikke mensen, maar vraagt zich af waarom onder andere in tekenfilms geen vrouwen met een ‘normaal’ postuur te zien zijn omdat het een raar – en voor de meeste vrouwen onbereikbaar – ideaalbeeld is.
Ik vrees dat een hoop van de mannelijke tekenfilm figuren ook een ideaal beeld zijn. Ik loop hier nu al meer dan 10 jaar of weet ik veel met spinnen te klooien (als ik ze bij toeval tegenkom) en ik kan nog steeds niet de muur op klimmen.
Gelukkig zijn ideaalbeelden er ook niet om te bereiken. En daarbij is een figuur er om je mee te sleepen of het ideaal is, s bijzaak.
De hele media draait nu eenmaal om idiaal-beelden. Ooit een film gekeken? Hoeveel lelijke of dikke mensen komen erin voor? Wel eens op straat (en al helemaal in de VS) rondgekeken?
Het geeft gewoon een beetje aan waarin het hedendaags feminisme het tegenwoordig zoekt: lineaaltjes langs tekenfilmfiguren leggen en dan gaan zitten mekkeren.
Begrijp me niet verkeerd: de eerste twee golven van het femisme (eind 19e eeuw en jaren 60-70 20e eeuw) waren zeer nuttig. Maar des te treuriger dat men nu met dit soort gejammer aan komt zetten. Alsof jongens die naar de tv kijken niet gevormd worden naar een ideaal. Misschien minder op het uiterlijk gericht, maar wel degelijk op fysieke prestaties.
Ben het niet eens dat er in tekenfilms geen vrouwen voorkomen met een “normaal” postuur. Uiteindelijk zijn tekenfilms natuurlijk karikaturen. Varierend van Disney’s “Tangled”(2010) , waar figuren tot de meest uiteenlopende vormen in voorkomen, tot en met “Shrek” of de vrouwen in het dorp van “Asterix” (ook de tekenfilms). De verscheidenheid is buitengewoon opvallend.
Ik denk niet dat er geen culturele ideaalbeelden worden neergezet, maar ook niet dat er géén vrouwen in voorkomen met een “normaal” postuur.
Maargoed, voor alle relativering kan ik iedereen verwijzen naar “Song of the South” en waarom deze nooit is gereleased in de VS op Home Video vanwege “too antiquated” en “fairly offensive” voor jonge kinderen om toegang toe te hebben. Juist omdat ze dergelijke films veel letterlijker nemen dan volwassenen.
Wat mij betreft is de man-vrouwtegenstelling wel heel erg gezocht. Tegenover het voorbeeld van de schaars geklede ‘hupsende’ dames in een clipje van een popartiest kun je immers ook de Coca-Cola Light boy plaatsen met normaal ‘ingepakte’ dames die het warm krijgen van een meneer met een ontblote torso.
Het idee dat een kind over 13 jaar dezelfde emoties doormaakt bij het zien van een videoclipje gaat uit van de misvatting dat er intussen niets verandert. Voor jongeren doen clipjes nu al veel minder ter zake en dat heeft allemaal te maken met de opkomst van sociale media en de digitale samenleving (veel interessanter is de vraag hoe je aan kinderen uitlegt dat porno niet normaal is terwijl je het met twee muisklikken kan bekijken).
De opmerking dat jongens het minder zwaar hebben met de afmetingen van tekenfilmfiguren is kolderiek, net als het voorbeeld van Johnny Bravo. Ik heb een heel leger neefjes groot zien worden en er was er niet 1 die Johnny Bravo wilde zijn: het is immers net zoiets idioots als Sylvester (die van Tweety) als je rolmodel kiezen. Kinderen zijn niet achterlijk. Ook jongens niet.
Loop eventjes de gangbare Hollywood-titels langs en je zult zien dat de uiterlijke verschillen onder mannen groter zijn, maar dat voor de ‘stoere macho’s’ hetzelfde geldt als voor de ‘lekkere wijven’. Mannen die er niet uit zien als Daniel Craig (James Bond) en toch slagen in Hollywood, komen meestal in rollen terecht als nerd of bad guy.
Daar kun je een drama van maken, dat kun je ook relativeren. Bijvoorbeeld door te wijzen op de enorme output aan kwaliteitsseries waarin de cast wel een afspiegeling is van het straatbeeld (Dexter werd hier al genoemd in een ander verband, maar denk aan The Sopranos, The Wire, Breaking Bad).
Ik geloof meteen dat de sociale druk op meisjes om aan een bepaald schoonheidsideaal te voldoen groter is dan bij jongens. Maar ik vind de vraag waarom dat zo is veel interessanter dan een verongelijkt betoog waarin wordt beweerd dat jongens het veeeeeeeeel makkelijker hebben. Zelfs als die constatering terecht is, win je er de oorlog niet mee.
Het is wellicht enigszins opvallend dat het vooral mannen zijn die hier beweren dat er eigenlijk geen probleem is.
Ik wil graag een stukje citeren uit een soortgelijke discussie elders over computerspellen, in plaats van televisie.
“That’s the difference in the game industry, and this is where people arguing that we’re all equal trip themselves up. Women are objectified; they are supposed to be things men want. Men are idealized; they are heroes men are supposed to want to be.””
Daar zit al één verschil tussen de manier waarop vrouwen en mannen als onnatuurlijk worden afgebeeld. Daarbij komt dat (in computerspellen wellicht meer dan op televisie), vrouwen veel meer dan mannen worden afgebeeld als personages zonder eigen wil (agency).
Ik denk dat Janos hierboven de crux te pakken heeft: worden vrouwen en mannen op dezelfde manier geidealiseerd? En het antwoord op die vraag is nee.
En natuurlijk vormen mensen geen wereldbeeld op basis van één tekenfilm, maar dat is het punt ook niet. We stellen mensen (en vooral kinderen) constant bloot aan een hele serie beelde van wat een man en vrouw zouden moeten zijn. Als vrijwel alle vrouwelijke figuren die een kind te zien krijgt in de media uitsluitend interessant zijn vanwege hun (fysiek onmogelijke) uiterlijk, dan heeft dat wel degelijk een effect op hoe mensen de wereld gaan zien.
Het gaat er dus ook niet om of een ideaalbeeld bereikbaar is of niet. Het gaat erom dat, als je mensen ideaalbeelden geeft om naar te streven, je een variëteit aan ideaalbeelden wilt aanbieden, en niet uitsluitend één vorm van homogene, fysiek aantrekkelijke en onmogelijke, dienstbare, naar de man smachtende vrouwen.
Overigens keek ik laatst Star Wars episode 4 t/m 6, en het viel me op dat daarin alle acteurs er een stuk meer als echte mensen uitzagen. Het kán dus blijkbaar wel…
We hebben tot zover 1 artikel en 1 met alle respect bescheiden vrouwelijke reactie. Zolang er hier maar een handvol mensen zijn vind ik mijn mening eigenlijk stiekem meer dan dan een statistisch geslachts fenomeen, Frank. Er valt uit de reacties hierboven niet af te leiden wat mijn mening zou zijn als ik zonder penis was geboren. en trouwens net zo min wat mijn mening zou zijn als ik als met andere huidskleur was geboren of met rood haar of als moslim (nouja opgevoed dan). Ik kijk al heel lang tekenfilms lang voordat ik ooit over Womens inc had gelezen geloof ik. Dus wat ik hier schrjf schrijf ik niet alleen als man en ok niet alleen als al die andere biologische kenmerken die ik heb meegekregen.
Naar mijn mening, en ik heb niet veel anders dan mijn mening is een tekenfilm iets dat je kijkt om bij weg te dromen. Het staat in de regel zover weg van de realiteit dat je niet echt kan spreken blootgesteld worden. En als het iets meer realistisch is dan kan men altijd nog de karakters aanpassen zonder dat het zichtbaar wordt in een of andere gemiddelde breedte die men hierboven hebt gemeten in een verdomd generaliserend verhaal.
Tuurlijk wellicht dat het hier en daar anders nog beter was geweest. Alleen met een artikel als dit zit je bij ieder vrouwelijk tekenfilm juist te kijken naar die wespentaile die kennelijke anders moet. Daar ben ik als tekenfilmkijker niet mee bezig en dat wil ik graag zo houden.
Ik geniet graag gewoon van die hele diversiteit aan vrouwelijke en mannelijke figuren die je hoe meer hoe beter ziet langskomen zoals de artiest ze bedoelt heeft. En hoe hij bj een karakter met dito uiterlijk komt laat ik toch grag ook aan hem/haar over.
Ik was laatst naar een amateur theater stuk en na afloop vroeg een van de actrices mij wat ik van haar kunsten vond en metname wat ze beter had kunnen doen. Ik zei haar dat ik had genoten van het toneelstuk en dat ik er kwam voor en leuke avond. Gelukkig had ze er geen moeite mee dat als recreant in de zaal zat.
Dat is voor mij eigenlijk ook genoeg en ik zou bij het kijken van tekenfilms je ook aanraden om niet actief te gaan zoeken naar ieder minpuntje want dan kun je het toestel beter uitzetten.
Enueh Star wars speelt bij mij ergens in a galaxy far far away. Als ik de recensist zou uithangen zou ik me juist afvragen waarom Luke sky walker lijkt op een aardbowener terwijl het nog verdomd veel fantasie vergt om als aardbewoner ooit buiten ons zonnestelsel een kolonie te stichten. Laat staan dat hele gedoe erom heen.
Oja en natuurlijk de kleding maten van 3 po.
@Jasper:
Het was niet mijn intentie hier statistiek te gaan bedrijven. Ik constateerde meer een opvallend gebrek aan inlevingsvermogen bij de meeste mannelijke commentatoren. De opvatting dat het geen probleem is omdat jij weet dat het fantasie is, en jij er niet door beinvloed denkt te zijn, is min of meer irrelevant voor de discussie. Het is ongeveer van vergelijkbare waarde als de opvatting dat racisme niet voorkomt omdat je persoonlijk nooit gestereotypeerd bent (als blanke, mannelijke Nederlander, welteverstaan).
Natuurlijk zijn tekenfilms niet realistisch. De meeste gewone films, series, videospellen etc. ook niet trouwens. Maar dat is niet waar het om draait. Het probleem is dat binnen al deze fantasie-omgevingen je telkens hetzelfde vrouwbeeld ziet opdoemen: jong, fysiek aantrekkelijk, meestal enkel als passieve tegenspeler van de actieve mannelijke protagonist. Omdat tekenfilms (evenals Barbie) niet aan echte fysieke beperkingen zijn gebonden, kan het ideaalbeeld nog verder, tot op anatomisch onmogelijk niveau worden doorgevoerd. Natuurlijk, dergelijke vrouwen zijn een karikatuur. Maar wel een karikatuur van dat ene, steeds weer terugkerende vrouwbeeld.
Dit fenomeen is overigens niet beperkt to visuele media, ook bijvoorbeeld speelgoed voor meisjes is tegenwoordig geseksualiseerd (http://www.vn.nl/Archief/Samenleving/Artikel-Samenleving/De-seksualisering-van-speelgoed.htm).
Hoe je het ook wendt of keert, onze samenleving (via reclame, speelgoed, games, films etc.) geeft onmiskenbaar het signaal af aan vrouwen dat succes voor hen is gedefinieerd in termen van een onmogelijk fysiek schoonheidsideaal en permanente seksuele beschikbaarheid. Dit werkt ook door in tekenfilms.
Dat betekent niet dat je vervolgens geen enkele tekenfilm mag kijken. Maar het betekent wel dat het zinvol is je in te zetten voor een afbeelding van vrouwen in de samenleving die van eenzelfde diversiteit, acceptatie en activiteit als die van mannen.
Wat dat betreft zijn Star Wars episodes I t/m III inderdaad een goed voorbeeld. Zeker in de laatste twee films zijn nagenoeg alle belangrijke personages man, en de belangrijkste vrouw dient vrijwel enkel als passieve doch aantrekkelijke tegenspeler en levensdoel van de actieve mannelijke ‘held’. Dat is het belangrijkste verschil tussen Episode III en Episode IV. Dat in de eerste de belangrijkste vrouw een zwakke exponent van de held is, terwijl ze in de tweede rebellenleidster en heldin is.
Wat dat betreft hebben we de afgelopen decennia dus weinig vooruitgang geboekt.
Als je zo graag de criticus wilt uithangen, moet je je misschien vooral afvragen waarom blijkbaar zelfs een cultuur in een galaxy far far away nog aan onze cultuurnormen moet voldoen.
“Natuurlijk zijn tekenfilms niet realistisch. De meeste gewone films, series, videospellen etc. ook niet trouwens. Maar dat is niet waar het om draait. Het probleem is dat binnen al deze fantasie-omgevingen je telkens hetzelfde vrouwbeeld ziet opdoemen: jong, fysiek aantrekkelijk, meestal enkel als passieve tegenspeler van de actieve mannelijke protagonist. Omdat tekenfilms (evenals Barbie) niet aan echte fysieke beperkingen zijn gebonden, kan het ideaalbeeld nog verder, tot op anatomisch onmogelijk niveau worden doorgevoerd. Natuurlijk, dergelijke vrouwen zijn een karikatuur. Maar wel een karikatuur van dat ene, steeds weer terugkerende vrouwbeeld.”
Telkens hetzelfde vrouwbeeld? Het enige wat men constateerd is dat de meerderrheid een nogal slanke taile heeft. Dan hou je punt 1 nog 42 % over en punt 2 is en vrouw meer dan alleen der taile. Daarbij Wilma flinstone had ook een slanke taile maar is dat nou echt een ideaalbeeld.
Het lijkt me meer gewoon wat de tekenaar zich voorstelde aan hoe een leuk stenen tijdperk dame eruit zag. Er zijn tekenfilms waarbij het succes wat jij aangeeft wellicht een rol speelt. Echter zoals gezegd aangezien tekenfilms ver af staan van de realiteit is oook de signaal waarde beperkt. Daarrbij is dat signaal lang niet alleen de taile.
Je vergelijking met racisme is absurt. Racisme is iets dat je iemand willens en wetens nadeel van laat ondervinden. Die taile in de tekenfilm is iets waarvan jij het idee hebt dat het vrouwen een signaal afgeeft.
Voor mij is dat mogelijk maar niet bij ieder tekenfilm figuur een gegeven en zelfs bij de tekenfilms waarbij dat wel zo is kun je je afvragen of dat signaal echt levensbeinvloedend is. Dat staat helemaal niet vast. En al zou het vrouwen een beeld meegegeven. Er zijn genoeg vrouwen die gewoon een normaal leven hebben als iedere andere burger en tegelijk met passie hebben voor hun uiterlijk. Ofga jij al die gemancipeerde dames die in centraal europa carriere combineren met een slanke taile (en dat zijn er e laatste paar deciannia legio) even vertellen dat zij zijn opgevoed met het wereldbeeld dat jij verkeerd vindt.
Ondertussen ga jij wel over de schouder van de createur meekijken met je wijzende vingertje. En hem vragen om het karakter wat hij heeeft bedacht wel even volgens de door jouw etisch geloofsnormen te tekenen. Het lijkt de islam wel. Daar mag je als vrouw je uiterlijk niet laten zien. zal je perfect vinden onder de boerka is ieder vrouw ongeacht uiterlijk gelijk.
Hallo Jasper,
Het zou handig zijn als je m’n stuk wat beter zou lezen. Dan had je namelijk opgepikt dat ik het ten eerste niet langer uitsluitend over tekenfilms had, en ten tweede niet alleen maar over de taillemaat van vrouwen in de media.
Je hebt inderdaad gelijk dat vrouwen meer zijn dan alleen een taille. Je hebt gelijk, in een groot deel van de mediabeelden moet de vrouw ook verder nog fysiek aantrekkelijk zijn en over de juiste benen, borsten en billen beschikken. Fijn dat we het daar over eens zijn.
Ik ben niet degene die hier de creatieve Taliban wil gaan uithangen. Hoe je dat uit m’n betoog opmaakt is me onduidelijk. Dat jij wilt vasthouden aan je recht om niet kritisch naar media-uitingen te kijken is verder prima, maar verwacht niet van de rest van de wereld dat ze hetzelfde doen.
Dat kan je bovendien wel meteen gelijktrekken met censuur, maar dat is schromelijk overtrokken. De vraag van feministen is eerder voor méér diversiteit dan het verbieden wat er al is.
Want ja, dat er een industrie bestaat die vrouwen een bepaald schoonheidsideaal aanpraat, dat is niet alleen ‘mijn mening’, dat is inmiddels wel geboekstaafd door antropologisch, sociologisch en gender-studies gerelateerd onderzoek. Tekenfilms zijn daar een aspect van, maar zeker niet het enige, of het meest verstrekkende. Het feit dat er in dit, verder relatief beschaafde, land nog dagelijks een naaktmodel staat op pagina 3 van een blad dat zichzelf als krant aanprijst, mag een indicatie zijn.
Er is een hele cultuur die vrouwen constant vertelt dat ze om mee te tellen als vrouw fysiek aantrekkelijk en seksueel beschikbaar moeten zijn. Onderdelen van deze cultuur zijn hordes tijdschriften die niets anders doen dat dat refrein constant opdreunen, anorexische kledingmodellen, schoonheidseisen aan actrices in films en series, de ‘FeMail’ afdeling van de lokale Telegraaf, gephotoshopte vrouwen in advertenties en wat dies meer zij.
Het abjecte aan tekenfilms is dat ze ervoor zorgen dat deze cultuurnormen steeds eerder op steeds jongere meisjes worden afgevuurd. Hetzelfde geldt overigens voor de Lego met tietjes, waar ik eerder al naar linkte. Maar ook dergelijk vermaak gericht aan jonge kinderen zit vaak de boodschap dat meisjes vooral knap en kwetsbaar moeten zijn, en jongetjes stoer en sterk. Met als gevolg dat het meisje vaak in de (knappe) bijrol wordt gezet t.o.v. de mannelijke hoofdrol.
Krijg je dan een film als Brave, die dat toch een beetje probeert recht te draaien, dan zijn de eikels bij Disney altijd wel in staat om de merchandise van zo’n film alsnog in het heersende schoonheidsideaal te dwingen.
Dus nee, het gaat niet om elk individueel tekenfilmfiguur. Het gaat om de dagelijkse media- en cultuurgeweld dat op ons, zowel man als vrouw, wordt afgevuurd en waarmee een bepaalde en zeer beperkte set waarden voor vrouwen wordt genormaliseerd. Dat heeft niets te maken met vrouwen die er zelf voor kiezen al dan niet aantrekkelijk te zijn (waarbij het mij onduidelijk is waarom die persé in Centraal Europa moeten wonen). Het probleem ligt hem aan de andere kant, bij vrouwen nu veroordeeld worden voor een vermeend gebrek aan fysieke aantrekkelijkheid.
In dit land is onlangs een prinsje geboren. En waar houdt de lokale media zich mee bezig? Of de prinses wel een goed genoeg plan heeft om haar ‘babyvet’ eraf te trainen.
Dat zegt, lijkt me, genoeg over de status van vrouwen in de samenleving.
Frank. Dat was niet een kwestie van lezen dat was een kwestie van focussen op een van de meest vitale inhoudelijke onderdelen van de persoon die de discussie opende. Namelijk een schoonheids ideaal in tekenfilms.
Ik wil best kritisch naar media kijken alleen wel met het korreltje zout dat bij de uitingsvorm kan horen. Inplaats van dat je bij iets dat ver van de realiteit afstaat zout gaat leggen op iedere slak kunen we ons beter richten op de media die dichter bij hte leven staan en te pas en te onpas dat ideaalbeeld mis/gebruiken.
Niks mis mee om er wat van te zeggen als je vind dat kunstenaars massaal verkeerd bezig zijn. Hoe beter je het met cijfers kunt onderbouwen hoe effectiever.
Ik denk trouwens dat de tekenfilms qua manbeeld ook zeer vertekend zijn. Duidelijk (vooralsnog) niet qua lichaamsbouw maar ik denk dat “echte mannen” (die van vlees en bloed) het veelal afleggen tegen de uitvergrote moed, het doorzettingsvermogen en de opofferingsgezindheid van de mannelijke helden in de tekenfilms.
Daarmee wil ik niet zeggen dat het dus niet erg is.
Maar dat moeders met jongetjes het ook niet makkelijk hebben.
Gelukkig komt er in ieder geval een pornofilter.
Zoals beargumeneerd een cijfer over de taile omvang van een fantasy figuur zegt me vrij weinig. Het is weer lekker senatie zoeken met een statistiek om zo de vrijheid van de createur de kop in te drukken en hem te bestempelen als een foute kunstenaar.
Zie jou daar niks tegenin brengen.
Als vrouw vind ik het eerlijk gezegd nogal beledigend voor mijn sekse dat wij regelmatig worden neergezet als labiele, beinvloedbare mutsen die in onbalans zouden worden gebracht, een laag zelfbeeld en zelfs anorexia krijgen doordat er in “de bladen”, of in stripboeken, magere modellen staan. Om die reden erger ik me aan campagnes als die van Dove, die het zogenaamd opneemt voor de gewone vrouw, maar daarmee de gewone vrouw wel neerzet als een instabiel type zonder relativeringsvermogen. In plaats van te erkennen dat aan anorexia altijd diepere problematiek ten grondslag ligt, niet zelden een misbruikverleden of een dramatische gezinssituatie, wordt er gedaan alsof vrouwen per definitie weinig zelfbewuste, sterk beinvloedbare zwakkelingen zijn die hevig te lijden hebben onder de inhoud van advertenties en videoclips.
Een man zou zich waarschijnlijk -en terecht- beledigd voelen als zijn sekse zou zo worden geportretteerd. Maar bij vrouwen wordt het geaccepteerd en zelfs toegejuicht (er was veel lof voor de Dove-campagne, bijvoorbeeld).
Ik denk dat die benadering van vrouwen als “massaal willoze slachtoffers van marketing” veel schadelijker is voor vrouwen dan de marketing zelf.
Kan ik me goed voorstellen Marieke, en inderdaad, ik zou me als man in dat geval ook zeker beledigd voelen. Wellicht een briefje aan Opzij sturen?