Voetbal op de Olympische Spelen

Vrijdagavond was het zo ver: de openingsceremonie van de Olympische Zomerspelen in Londen. Het grootste sportevenement ter wereld maakt de sportzomer van 2012 compleet, na het eerder al verspeelde EK voetbal en de Tour de France. Aandacht van pers en publiek zijn ongeëvenaard en het grootste deel van de kaartjes voor de wedstrijden zijn al maandenlang uitverkocht. Behalve bij de voetbalwedstrijden. Veruit het grootste aandeel van de niet-verkochte kaarten ligt bij de voetbalduels. En dat is niet zonder reden.

Voetbal op de Olympische Spelen blijkt iedere vier jaar toch een ongelukkig idee. In Londen worden al enkele dagen poulewedstrijden afgewerkt, terwijl de openingsceremonie van de Spelen nog moet plaatsvinden. Bovendien vinden de wedstrijden verspreid over heel Groot-Brittannië plaats. De ploegen die pech hebben krijgen Londen nooit te zien, want er worden ook duels afgewerkt in Newcastle en zelfs in Glasgow. Honderden kilometers noordelijker dan het Olympische epicentrum. Vier jaar geleden werden er ook al voetbalwedstrijden honderden kilometers van Beijing afgewerkt. Bovendien nemen de echte sterren niet deel aan de Olympische Spelen: dat is nog altijd niet toegestaan. De Olympische elftallen, kortgezegd de equivalenten van Jong Oranje, mogen met drie dispensatiespelers deelnemen aan het Olympisch voetbaltoernooi. Het lijkt een schrale herinnering te zijn aan wat ééns de Olympische gedachte moest voorstellen: geen professionals die deelnemen aan de Spelen. Enkele broekies van begin twintig in de Olympische elftallen zullen inmiddels echter al miljonair zijn, dus de regel lijkt vandaag de dag niets meer te zijn dan een excuus voor de wereldsterren om de Olympische Spelen over te slaan. Olympische gedachte? Bij alle andere sporten is die al twintig jaar overboord gegooid. Wie weet niet meer de entree van het Dream Team in 1992? In de jaren daarvoor zonden de Verenigde Staten slechts spelers van de universiteitsteams naar de Spelen, waar de Europese topploegen wél hun professionele vedetten mochten afvaardigen. Vanaf de Spelen van 1992 zijn zelfs de grote NBA-sterren present. Het ‘Dream Team’, zoals Team USA sinds 1992 traditiegetrouw wordt genoemd, herbergt met afstand de meestverdienende Olympische sporters. Is dat een probleem? Nee. Integendeel. De Amerikaanse basketballers zijn zelfs dé publiekstrekkers van de Spelen. En nemen grootverdieners uit de tennisport zoals Roger Federer en Maria Sharapova niet ook al enkele malen deel aan het Olympische tennistoernooi?

De combinatie van de problemen met het voetbal op de Spelen (te vroeg afgetrapt, te ver verwijderd van het Olympisch dorp, gedrochten van elftallen en desinteresse van de topspelers) zorgt ervoor dat iedere vier jaar de vraag wordt opgeworpen wat de rol van het voetbal op de Spelen zou moeten zijn. En de populairste sport ter wereld moet toch in enige vorm samen kunnen gaan het met grootste sportevenement ter wereld met mythische grondslag? Ik hoop dat het Internationaal Olympisch Comité iets gaat doen aan het Olympische voetbaltoernooi, want het huidige gedrocht heeft in mijn ogen geen bestaansrecht, zoveel moge duidelijk zijn. Dit verdient de voetbalsport niet en dit verdienen zeker de Olympische Spelen niet.

In mijn ogen zijn er twee oplossingen.

Oplossing 1: maak er een volwaardig voetbaltoernooi van en krimp het aantal deelnemende elftallen in, zodat er minder stadions en speeldagen beschikbaar hoeven te zijn en de wedstrijden niet zo ver van de Olympische stad verwijderd zijn. Ook de leeftijdsbeperking zou moeten worden opgeheven, zodat alle wereldsterren aanwezig zijn.

Oplossing 2: verwijder het voetbal van de Olympische Spelen. Het is simpel en het is hard, maar het is wel een oplossing.

Dit jaar zullen we het echter met de opzet moeten doen zoals hij er ligt. En dan rest mij dus niets anders dan te hopen op een spectaculair voetbaltoernooi op de Spelen, al zal mijn aandacht vooral uitgaan naar andere Olympische sporten. Naar de échte Olympische sporten.

Deze blog verscheen eerder op www.soccernews.nl