Een week waarin we veel verloren

Geacht excellentie Timmermans, beste Frans,

Je liet me schrikken. Afgelopen maandag werd mijn vredige ontbijt in een pittoresk bungalowpark in Kijkduin bruut verstoord door de Volkskrant. Daar stond het dan, zwart op wit. Je vertrekt naar Europa en laat ons vertwijfeld achter.

We begonnen namelijk net aan je te wennen. Wij en de rest van de wereld moesten nog bijkomen na je onvolprezen speech bij de VN in New York. Trots waren we op jou: de man die 81 talen spreekt, meer op Facebook plaatst dan de rest van het kabinet bij elkaar en ‘en passant’ nog een land of vijf per week bezoekt. En toen ineens waren we je kwijt.

Na dit verlies brokkelden de internationale relaties al snel af. Zo kwam Rusland met extra sancties tegen Nederland, in de persoon van Sergei Karasev. De scheidsrechter die door Poetin persoonlijk gestuurd was om onze interland tegen Italië gruwelijk te verstieren. Dat lukte hem. Ineens misten we twee verdedigers: niet alleen WK-topper Bruno Martins Indi, maar ook de spil van ons Kabinet, die in vloeiend Italiaans én Russisch ons land verdedigde.

Ook in eigen land brak al snel de pleuris uit. Jouw voormalige collega’s begonnen namelijk een kei harde strijd tegen de jihad. Het dappere duo Opstelten en Asscher doken de archiefkast in en verzamelden een stoer plan tegen alle haatbaarden, kromzwaardmoslims en ander gespuis.

Bij deze welhaast heilige oorlog van het kabinet moest wel het een en ander wijken. Voor het oordeel van de rechter was volgens minister Opstelten ‘gewoon even geen tijd’ en ook de privacy van reizigers leek het onderspit te delven. Zo verloren we een belangrijk deel van onze rechtsstaat nog voor ook maar één moslim deze had aangevallen.

Je oude makkers Ivo en Lodewijk moesten in de Tweede Kamer tekst en uitleg komen geven. Hun tegenstanders waren nauwelijks serieus te nemen. Eerst mocht de gisteren jarige Geert even zijn vaste riedel afsteken en vervolgens trad Sybrand Buma aan met een plan voor een gedachtenpolitie, die in het gemiddelde kalifaat niet zou misstaan.

Je zou denken dat oude rot Ivo Opstelten deze druktemakers met twee of drie zinnen van hun munitie kon beroven. Dat bleek echter allesbehalve waar. Hij bromde wat over ‘zero tolerance’ en ‘het tuig keihard aanpakken’, maar op wie of wat dat betrekking had is nooit duidelijk geworden. Met onbegrijpelijke volzinnen meanderde Opstelten door het debat, waarbij onze parlementariërs niet veel verder kwamen dan het ontleden van zijn zinnen.

Frans, na deze week waarin we veel verloren, zullen we je gaan missen! Doe je best in Europa. Geef de club van voorzitter Juncker wat glans en maak ons trots.

Het ga je goed!

Deze column was eerder te horen in het radioprogramma L1 De Stemming op 7 september 2014