#Jijookal?
Het is confronterend, dat #metoo. Tuurlijk, eigenlijk weten we al lang dat seksueel misbruik van vrouwen door mannen aan de orde van de dag is. Het is niet alsof er geen statistieken of onderzoeken over zijn. Alsof er nooit een nieuwsbericht over verschijnt. En alsof je nooit een persoonlijk verhaal hoort. Maar zo’n campagne als #metoo maakt het wel héél zichtbaar. Ik zie in ieder geval een schier oneindige hoeveelheid statusupdates op Twitter en Facebook voorbij komen. Allemaal vriendinnen, kennissen en random personen die ik interessant vind om te volgen. Die zijn lastig gevallen, of (veel) erger. “Jij ook al? Jij ook?” Ik word er droevig van.
Ik ben niet zo van de collectieve schuld. Dat is één van de redenen waarom ik kriegel word van hetzerij tegen moslims, Marokkanen, Joden, bijstandsgerechtigden, politieagenten, getatoeëerden, of wat voor groep dan ook. Mensen beoordelen op hoe ze zich gedragen, en niet op afkomst, geslacht, beroep of wat voor kenmerk dan ook, dát is een van de belangrijkste verworvenheden van de moderne tijd. Daarom roept het bij mij ergernis op wanneer zelfverklaard voorvechters van onze westerse beschaving deze willen beschermen tegen een ‘ander’, die ze op basis van hun groep collectief verantwoordelijk maken voor daden die niet de hunne zijn.
Maar toch. Het schuurt. Het wringt. Bijvoorbeeld: ik ben een langharige ambtenaar van deels Hongaarse afkomst die van herriemuziek houdt. Als ambtenaren consequent, jarenlang, verantwoordelijk zouden zijn voor misstanden, zou ik het daar op een gegeven moment zelf wel moeilijk mee hebben. Idem als dit de groep “halve Hongaren” of “langharige metalheads” zou zijn. Als een bepaalde groep consequent zorgt voor gezeik, dan hoop je op een moment van zelfreflectie, bij mensen die tot die groep behoren. Toch?
“Mannen” zijn ook een groep. En laten we wel wezen, seksueel grensoverschrijdend gedrag van mannen tegen vrouwen is niet iets dat jarenlang plaatsvindt; eerder millennialang. Op zijn minst. Tijd voor een moment van reflectie?
János wenst iedereen die een #metoo gedaan heeft veel liefs en sterkte. En ook aan al die mensen die dezelfde ervaringen hebben, maar er niet openlijk voor willen uitkomen.
Dit artikel verscheen ook op Sargasso.
S.v.p. plaats dit bericht op je facebook:
Loading ...
Zelfreflectie over het gedrag van een groep waar je vanwege aangeboren kenmerken in zit slaat nergens op. Zelfreflectie als ambtenaar of metalhead: kun je doen. Zelfreflectie als man, neger of Hongaar: don’t go there.
Evenzo: in de #metoo-discussie vind ik het opvallend goed gaan, maar in het algemeen leiden dit soort zinloze generalisaties onherroepelijk tot discriminatie. Je moet dat gewoon niet willen. Je moet geen #metoo willen dat enkel over vrouwen gaan (zo begon het maar dat veranderde gelukkig snel richting alle mensen). Je moet geen zelfreflectie door de groep “mannen” willen. Je moet het überhaupt niet in generaliserende termen over dat soort zinloze groeperingen hebben; het is immers per definitie discriminerend, ook al doet het niet per se kwaad. Gewoon niet doen.
Ik hoef niet zo zeer zelfreflectie door ‘de groep mannen’, maar de actie leert dat zelfreflectie door mannen wel prettig is.
“Je moet geen #metoo willen dat enkel over vrouwen gaan”. Eens met deze.
Maar qua aangeboren kenmerken: kan m.i. ook geen kwaad om eens over na te denken wat er nou precies gebeurt, en waarom. Of je ergens aan bijdraagt, of dat je bepaalde mechanismen tegen kan gaan. Ook zonder dat je gelijk in een collectieve schuld/beschuldigingsstuip schiet.
Zelfreflectie door mannen is prima en als deze actie daartoe oproept des te beter. Die zelfreflectie moet echter wel ook als mogelijke uitkomst hebben dat jouw gedrag wel ok is. En daarvoor hoef je geen halve heilige te zijn. En het mag er al helemaal niet toe leiden dat alle mannen per definitie schuldig/verdacht gemaakt worden.
Misschien een vreemde vergelijking, maar zou je als man tegenwoordig nog als zwemleraar of in de kinderopvang aan de slag kunnen zonder bij voorbaat verdacht te zijn?
Ik heb natuurlijk niet alle #metoo-verhalen gelezen en veel ervan zijn duidelijk grensoverschreidend of erger. Maar er zitten ook wel wat, naja, discutabele gevallen bij.
“Die zelfreflectie moet echter wel ook als mogelijke uitkomst hebben dat jouw gedrag wel ok is.” –> uiteraard.
“En het mag er al helemaal niet toe leiden dat alle mannen per definitie schuldig/verdacht gemaakt worden.” –> Eens. Precies met wat ik bedoel dat ik het niet zo heb op ‘collectieve schuld’.
Discutabele #metoo’s heb ik nog niet gezien. Maar ja, het kan natuurlijk. Blijft een onderwerp waar een (gevoelig) grijs gebied in ziet. Waarbij iemand iets kan doen zonder kwade intenties, iets wat door een meerderheid van de mensen ook als ‘onschuldig’ gezien zal worden, waarbij iemand anders het toch heel naar ervaart.
Wat betreft de zwemleraar en de kinderopvang: ja, die is ook lastig. Natuurlijk een paar ellendige gevallen gehad, die uitgebreid in de media zijn geweest. In principe wil je een beetje een mix, in beroepen (m/v, leeftijd, achtergrond). Maar ik vergelijk dit een beetje met schoolkeuzes. De meeste mensen die ik ken zijn voor gemengde scholen. Maar als je je eigen kinderen naar eens school moet sturen, is die elite yuppenschool toch aantrekkelijker, want onderwijs net iets beter, en het is toch je eigen kind. Idem met zwemles/opvang: waarom zou je het risico nemen met een man, als je weet dat het risico op seksueel misbruik veel en veel hoger is uit die hoek (vgl met vrouwen)? https://twitter.com/steeph/status/921707800811769858
Maar blijft lastig idd.