Op vakantie in Misantropië

Een vakantie is altijd een goede aanleiding voor een stukje, of een reeks van stukjes. Waar ik vroeger kon schrijven over metalfestivals in Centraal- en Oost-Europa,  een roadtrip in de States of rondreis in Midden-Amerika,  hebben ‘werk’ en ‘kind’ (oftewel het burgerlijk bestaan) mij gedwongen tot een huisje aan de Franse kust. In het hoogseizoen. Ook dat kan overigens best gezellig zijn, al doet de titel van deze tekst wellicht anders  vermoeden. In ieder geval: ook een paar weekjes Frankrijk kunnen leiden tot een enkele bespiegelingen.

Mensen die mij kennen weten dat ik graag mag klagen over het openbaar vervoer in Nederland. Ook hier op dit weblog heb ik daar wel eens over gezeurd. Maar hell… als je reist met het OV, heb je in de regel slechts te maken met één klantenhatend kutbedrijf, of in het ergste geval twee klantenhatende kutbedrijven die niet in staat zijn hun dienstregelingen op elkaar aan te laten sluiten. Op vakantie naar Frankrijk met de auto werd ik echter pijnlijk geconfronteerd met het feit dat een automobilist die duizenden kilometers rijdt niet te maken heeft met één incompetent bedrijf, maar met honderden incompetente medeweggebruikers.

Nog nauwelijks de stad uit moest ik net als de mensen voor en achter me vol op de rem , omdat iemand ver voor ons zonder te kijken zijn bak naar de linkerbaan gooide. En dit was slechts de eerste van vele gekken die zonder te kijken van baan wisselden, waarbij alleen het goed opletten en hard remmen van medeweggebruikers een ongeluk voorkwam. Elders zag ik een vrouw met kinderwagen van het zebrapad af springen, omdat een idioot vond dat hij geen voorrang hoefde te geven. De situaties waarbij mensen niet vooruit kijken, geen richting aangeven of niet op elkaar anticiperen zijn eindeloos. Hoogtepunt: iemand die met 160+ kwam aansnellen, vond dat degene op de linkerbaan (die ook ruim boven de max snelheid reed) te langzaam ging, dus zijn auto naar de rechterbaan gooide (iemand snijdend), weer teruggooide naar de linkerbaan (degene daar snijdend), en met een rotvaart in de verte verdween.

En dan was er de hufter voor ons bij het tankstation. Halverwege Frankrijk, stikdruk, snikheet. Sowieso sta je 20 minuten te wachten voor je bij de pomp bent. De  hufter in kwestie rijdt  vast een stukje door, parkeert zijn auto, en loopt naar binnen. Om te betalen, zou je zeggen. Maar nee: als meneer na nog 20 minuten weer naar buiten loopt en wegrijdt, heeft hij blijkbaar alleen van het toilet gebruik gemaakt, want hij heeft niet betaald. Voor je daar echter achter bent, en de pompbediende hebt overtuigd dat hij de pomp moet ontgrendelen voor de volgende klant, ben je echter zo weer een kwartier verder. Ondertussen was de rij wachtende auto’s aangegroeid tot over de horizon.

Wat wachten betreft: fuck grenscontroles. Ja, ik snap de Fransen wel: er is een aantal bloederige aanslagen geweest en je moet wat als regering om het volk te overtuigen dat je ‘iets doet’. Maar wat is het ellendig. In eindeloze rijen staan wachten, tot een grensmeneer langskomt en zwaait dat je voorbij mag. Hoeveel verspilde uren en verspilde benzine dit geintje kost: ik wil het niet weten. Het kan niet vaak en hard genoeg benadrukt worden hoe fijn het is dat we in Europa (grotendeels) van die shit af zijn. Leve Schengen. Leve de Europese samenwerking.

Het heeft weinig zin nog vijf pagina’s vol te schrijven van alle overige beroerde ervaringen op de weg. De conclusie is wel dat een paar dagen rijden leidt tot een diepe, intense misantropie (of in gewoon Nederlands: mensenhaat). Een grappig contrast met 3 uur vastzitten in een snikhete trein en het klagen over de NS, waarbij de innige banden je daar opbouwt met je medepassagiers te vergelijken is met een ontgroening bij het studentencorps, of het doorlopen van de militaire dienst. In plaats van mensenhaat stimuleert een NS kameraadschap. Doen ze  toch nog iets  goed.

János Betkó vindt overdrijving het allersupervetst mooie stijlfiguur dat  er is.

Wat hem overigens serieus irriteert, is dat bijvoorbeeld een NS er vrij weinig aan kan doen dat ze disfunctioneren. Het is één van de vele publieke organisaties die (soort van) geprivatiseerd zijn en in een bedrijfsmatige mal zijn gestopt, door incompetente regeringen die lijden onder het waanbeeld dat publieke organisaties dan beter gaan presteren. Zoals dat tot onze grote schade gangbaar was in de jaren negentig (hallo Paars!). De meeste medewerkers zijn echt wel van goede wil. Maar wat voor een debiel ben je als je willens en wetens andere mensen in gevaar brengt, omdat je vindt dat je het recht hebt om ‘lekker door te rijden’, met je rijstijl in korte tijd verschillende mensen dwingt om vol voor je te remmen, of een vrouw met kinderwagen op zebrapad geen voorrang geeft en bijna schept?