Coach

Een coach in de sportwereld is, om de Wikipedia-definitie maar te gebruiken, “niet uitsluitend een trainer die zich met de pure sportieve prestaties bezighoudt, maar ook een begeleider van de sporter op geestelijk en emotioneel gebied gerelateerd aan de sportactiviteiten.”

Nou, gefeliciteerd, Bram van Bokhoven. Voor degenen die het gemist hebben: Van Bokhoven is de ‘coach’ van turner Yuri van Gelder, die vorige week naar huis werd gestuurd door onze olympische delegatie. Nadat hij de finale had bereikt, welteverstaan. Over het ‘waarom’ was in eerste instantie veel onduidelijkheid. Termen als ‘ontoelaatbaar gedrag’ en ‘overschreden normen’, werden gebruikt door de Nederlandse turnbond en het Nederlands olympisch team.

Maar waar blijkt het uiteindelijk om te gaan, een week later, nadat er een rechtszaak is geweest en de meeste betrokkenen hun verhaal hebben gedaan? Dat Yuri, na het bereiken van de finale, ruim een week voordat deze plaats zou vinden, een paar biertjes (vier of vijf) is gaan drinken in de stad. Dat hij erg laat thuis was. Dat hij daar geen toestemming voor had. Dat hij de dag na het bereiken van de finale de training over had geslagen. Dat hij al eerder ongeoorloofd afwezig was geweest, om zijn vriendin op te halen. Foei Yuri! Nou, dan is het vertrouwen van je coach wel he-le-maal weg. Die pleitte er dan ook voor om Van Gelder naar huis te sturen. Dat snap ik wel.

Nee. Stop. Daar snap ik helemaal niets van. Ten eerste heeft het allemaal niet zo veel om het lijf. Ten tweede staat nergens in de regels dat er geen alcohol gedronken mag worden, of dat je op een bepaalde tijd thuis moet zijn, of dat je het terrein niet af mag zonder toestemming. Ten tweede lijken het me dingen die een volwassen sporter prima zelf zou moeten kunnen inschatten, en op geen enkele manier iets waarop je voor naar huis gestuurd zou moeten worden. A la, op een brugklaskamp misschien, maar niet op de Olympische spelen. De actie om Van Gelder naar huis te sturen is een bizar geval van spruitjesmoralisme, waarbij aan een volwassen man, topsporter en topatleet, een norm wordt opgelegd die niet te zijne is. En waarbij een kleine afwijking van die norm bestraft wordt met de meest draconische sanctie mogelijk.

De conclusie lijkt me helder. Van Gelder is misschien een beetje losbol, wat ook wel blijkt uit zijn verleden. Maar is op zijn eigen manier prima in staat om op wereldniveau te presteren, blijkens zijn finaleplaats. En dat was toch waar het om ging?

Maar dan zijn coach, die er (zie de inleiding van dit stuk) is om hem te helpen bij het behalen van sportieve prestaties, en hem geestelijk en emotioneel te begeleiden. Die heeft volledig en totaal gefaald. Door zijn besluit Yuri naar huis te sturen, heeft hij zichzelf, en zijn eigen normen en waarden-kader, boven de atleet gesteld, en boven de Nederlandse sportliefhebber. Als je niet om kan gaan met iemand die er een andere levenswijze op nahoudt, dan moet je die niet coachen. Na jaren samenwerken, een week voor het moment suprême, je pupil laten vallen als een baksteen en zijn olympische droom ontnemen, is oneindig veel onprofessioneler dan die biertjes van Van Gelder.

János Betkó is te allen tijde bereid zijn mening te herzien wanneer achteraf toch blijkt dat Van Gelder lallend door de gangen van het complex alle andere sporters heeft wakker gekotst, waarna hij de chef de mission wakkerswaffelde en zijn behoefte deed in de eetzaal. Maar op de een of andere manier vermoedt János dat dat soort zaken inmiddels wel naar buiten waren gekomen.