Homo’s in het wild

Aanvankelijk leek het me niets, dat nieuwe programma van Arie Boomsma. Vier homo’s met hun homofobe vaders op trektocht door een tropisch regenwoud. Is dat nou nodig? Normaliter ben ik allergisch voor die vraag, omdat het antwoord altijd een luid ja is, maar ditmaal twijfelde ik sterk. Het leek me vooral om de sensatie te gaan en ik vroeg me ook ernstig af wat de jungle kan bijdragen aan de band tussen vader en (homoseksuele) zoon.

Maar goed, gedreven door nieuwsgierigheid en omdat de televisie op de juiste zender stond, heb ik toch gekeken. Het programma stelde absoluut niet teleur. Integendeel: integer met humor en wat drama, zoals Arie Boomsma al eerder liet zien met Uit de kast. Ook voor De roze wildernis geldt dat het ‘nodig’ is. Het laat zien dat in tolerant Nederland  jongens zijn die een uiterst complexe relatie met hun vader hebben, simpelweg omdat ze homo zijn. Arie Boomsma bevraagt vaders en zonen vanuit een oprechte interesse, wat een boeiende inkijk geeft in de gedachten van de homofobe vaders. Homofoob is in drie van de vier gevallen overigens een boude stempel. Het zijn mannen in wiens referentiekader tot voor kort geen homoseksualiteit voorkwam.Dat zij niet dolenthousiast worden van een homoseksuele zoon kan hen haast niet kwalijk worden genomen. Hun gebrek aan interesse in de leefwereld van hun kind wel. Dat ze meedoen aan De roze wildernis is derhalve een grote stap.

Daarnaast sluit de opzet van het programma goed aan op het doel. Vaders en zonen moeten meer in contact komen en direct in de eerste uitzending staat een fysieke opdracht op het programma waarin de mannen elkaar nodig hebben. Er moet een rivier overgestoken worden die gezien kan worden als metafoor voor de afstand tussen vaders en zonen. De vaders vormen een ketting door het water waarlangs de zonen zich veilig kunnen bewegen. De vaders staan hand in hand om de ketting te vormen. Een mooi symbolisch beeld.

Ook in tolerant Nederland is homonegativiteit aan de orde van de dag. Veelal sluimert de dit onder de oppervlakte. Dat er homo’s zijn, is vaak geen probleem. Dat ze vervolgens zichtbaar zijn, hand in hand gaan lopen of elkaar een zoen geven is veel ingewikkelder. Mensen zijn zich onvoldoende bewust van deze houding (evenals van impliciet racisme, denk bijvoorbeeld aan zwarte piet). De vaders in De roze wildernis gaan de uitdaging aan om hun zonen en hun leefwereld te leren kennen en worden geconfronteerd met hun opvattingen en vooroordelen. Voor de zoons geldt hetzelfde. Zij  moeten zich openstellen voor hun vaders. Het is te gemakkelijk om acceptatie te eisen, je zult allereerst moeten proberen te begrijpen waar een afwijzende houding vandaan komt.

Los van al het natuurschoon en de hysterische/hilarische reacties bij het zien van spinnen en slangen is De roze wildernis een mooi, humoristisch en integer inkijkje in de omgang tussen vaders en (homoseksuele) zonen. Kortom, Arie flikt het weer.

Joris Blaauw is vooral geïnteresseerd in hoe het verder gaat met vader Henk. Hij zat ooit twee jaar vast voor homogeweld. Het zal je vader maar wezen… Aan de andere kant, hij wil veranderen anders deed hij toch niet mee?

Bron foto: Door Redactie arieboomsma.nl (Eigen werk) [Public domain], via Wikimedia Commons