Voorgesneden paksoi

Soms loop je tegen een product aan waardoor alles even stopt. Waarbij je even moet nadenken of je het goed ziet. Dat kan positief zijn – ik kan me het moment herinneren dat ik in de jaren 90 het deels verloren gewaande Rock n’ Roll Circus van de Stones en hun vriendjes in de etalage van de Plato in Utrecht zag staan – maar meestal is van zo’n sensatie geen sprake. Denk je hooguit WTF? Neem nou voorgesneden paksoi.

Vooropgesteld: over het algemene nut van voorgesneden groente kun je ook twisten. Maar vooruit: bij sperziebonen of snijbonen is er iets voor de gepunte en van harde sliertjes ontdane variant uit het koelvak te zeggen. Ik zou liegen als ik zei dat ik ze niet koop. Scheelt tijd, en als je de nieuwste zakjes koopt zijn ze vaak vers genoeg.

De door buurtsupers voorgesneden pakketten laat ik wel links liggen. Vaak is er nog net geen sprake van een economisch delict bij de benaming van de zakjes – denk aan de Shiitakemix met daarin liefst twee paddenstoeltjes en verder een heleboel veel goedkopere witte kool – en bovendien stel ik liever mijn eigen mengsel samen. Toch kan ik me ook in dit geval voorstellen dat iemand met gierende haast alle alarmerende berichten over snelbederf en een veelheid aan bacteriën negeert en even snel zo’n zakje in de hapjespan leegt om toch een normale maaltijd te nuttigen. Bovendien geeft het de minder creatieve keukenprinsen of prinsessen de broodnodige variatie op het bord.

Maar bij voorgesneden paksoi houdt mijn anders altijd alleszins redelijke houding het voor gezien. Het modekooltje – momenteel veel meer in trek dan de witte, Chinese of de spitskool – is aan een indrukwekkende opmars bezig in het groenteschap. Ongetwijfeld heeft dat te maken met het handzame formaat, de eenvoudige bereiding en de fijne smaak: bitterzoet groen en een hint van anijs in de knapperige steeltjes.

Dat eenvoudige bereiden, dat gaat als volgt: je neemt een stronkje paksoi en een mes. Je snijdt de stronk zonder dat er kracht bij nodig is in delen en werpt het geheel in een vergiet. Je spoelt het af en roerbakt het kortstondig in wat olijfolie. Klaar. Nou ja: variaties zijn natuurlijk mogelijk. Maar het punt is: dit is geen minuut werk.

Je zou dus denken: voorverpakken is overbodig. Maar daar denkt groenteverwerkend Nederland blijkbaar anders over: sinds enige tijd liggen er in de schappen bij de supermarkt zakjes met 300 gram paksoi tussen de broccoliroosjes en de (groene) aspergetips. En iedere keer dat ik langs zo’n schap loop, moet ik er even naar kijken. Omdat ik het fascinerend vind zo’n loos product te zien liggen in het koelschap.

Kosten van zo’n zakje bedragen trouwens iets van 2,50 tot 3 euro, wat ongeveer het dubbele is van het ook pakweg 300 gram wegende stronkje dat in de meeste supermarkten een meter of twee verderop ligt. En dat is niet het enige verschil: de kleur van een gesneden stronkje paksoi gaat vaak van lichtgeel tot zachtbeige met hier en daar een vleugje groen van het blad dat vreemd genoeg grotendeels is weggesneden. Een stronk paksoi heeft witte stelen en een donkergroen blad. Beige plekken zie je alleen op plaatsen waar de groente is gekneusd. Door mensen die er in knepen of omdat de paksoi te ruw in een krat is gesmeten. Zweten doet een stronk ook niet, maar misschien is zo’n plastic jas voor zijn in reepjes gesneden broer ook wel erg benauwend.

Ik vraag me wel af wat er gebeurt als de bedenker van de voorgesneden paksoi ooit auto’s gaat verkopen. Komt er dan een optie waarbij de heilige koe nog voor de oplevering voor zien was van een paar ferme deuken en hier en daar een flinke kras in de lak, uiteraard tegen een schappelijke meerprijs?

Thijs vindt een stukje over voorgesneden paksoi eigenlijk te veel eer, maar besloot ‘het van zich af te schrijven’ toen hij in de supermarkt door de assistent-bedrijfsleider werd aangesproken omdat hij foto’s stond te maken van het fenomeen.

Afbeelding door “Acceptable” [CC-BY-SA-3.0 or GFDL], via Wikimedia Commons