Euroliefde

Jaja, het doet wat met je, een rondreis maken langs verre, vreemde landen. In mijn geval, de rondreis die ik de afgelopen vier weken heb gemaakt door Midden-Amerika. Naast alle mooie en bijzondere dingen die ik heb mogen zien en ervaren, ben ik er ook bevangen door een diepe en intense euroliefde.

In het begin van dit millennium heb ik het wel meegemaakt, vooral in mijn treinreizen naar Oost-Europa: wachten bij de douane, getreiter, nog langer wachten, stempels, het omwisselen van geld, het weer omwisselen van geld omdat er 100 km verder weer een nieuw land begint… maar ik was alweer vergeten hoe ontzettend irritant dat was.

De verre, vreemde landen die ik heb bezocht waren Mexico, Guatemala en Belize, waarbij ik de grenzen tussen al deze landen een keer over ben gestoken. En wat een gedoe… deze landen zijn niet bepaald relaxed naar elkaar toe, dus een grensoversteek is vrij complex. Het bestaat uit met een busje naar de grens rijden (over een al dan niet verharde weg), uitstappen, met je spullen verder wandelen, in een rij staan, een stempel scoren van land A (al dan niet tegen een betaling), verder sjokken, opnieuw in een rij staan, een nieuwe stempel scoren (land B), al dan niet weer de knip trekken, en verder wandelen naar een volgend busje. Waarbij ik wil aantekenen dat “de rij” ook kan bestaan uit drie verschillende rijen voor drie verschillende formaliteiten, waarbij je her en der vage formuliertjes in slecht Engels in moet vullen.

Het bedrag dat ik moest betalen om een land in dan wel uit te komen, leek vrij willekeurig. Uit gesprekken met andere reizigers bleek dat er soms wel, soms geen geld gevraagd werd, en bleek dat de hoogte van het bedrag ook nog wel eens wisselde. Ach ja, een douanier moet ook eten, zullen we maar zeggen.

Maar buiten het geld dat je kwijt bent aan entry of exit fees, ben je óók iedere keer een vermogen kwijt bij het omwisselen van je pesos naar quetzales, je quetzales naar Beliziaanse dollars, of wat dan ook. In Europa, met al onze kleine rotlandjes, waarderen we het gemak van de euro toch maar matig op dit punt, omdat het zo vanzelfsprekend is. Maar als je in vrij korte tijd drie keer van valuta moet veranderen, maakt dat je pijnlijk bewust van het geld dat verdampt bij het wisselen.

Een ander voordeel van de euro is dat je er overal mee kan betalen. Ok, het is nog geen US dollar die overal in de wereld zonder morren wordt geaccepteerd, maar in de meeste plaatsen zijn er wel een paar winkeltjes waar je met euro’s terecht kan. En dat is heel handig, als je quetzales op zijn, je creditcard niet wordt geaccepteerd of de enige pinautomaat op je Beliziaanse eiland dienst weigert.

Bij dezen wil ik dan ook mijn euroliefde betuigen, ondanks dat euroscepsis en -kritiek populairder lijken te zijn deze dagen. Leve de open grensovergangen, zonder oponthoud of douaniers die schijnbaar willekeurige bedragen vragen om een land in of uit te mogen. Leve het niet hoeven omwisselen van geld, en fuck de wisselkoersen! En leve de euro, waar je aan de andere kant van de wereld gewoon mee kan betalen als de nood aan de man is.

Natuurlijk zijn dit kleine dingen, vergeleken met HET VERKWANSELEN VAN ONZE SOEVEREINITEIT!!1!, dat ook in Euro-verband schijnt te gebeuren. Maar ach. Liefde gaat soms om kleine dingen.

János Betkó kan reizen door bovengenoemde landen overigens van harte aanbevelen, ondanks de genoemde ongemakken.