Bezwaarlijke keutel
Een aantal dagen geleden liep ik door het mooie, Nijmeegse Kronenburgerpark. Ik zag daar een vrouw lopen met haar labrador, maar in het gras, nota bene direct naast de speeltuin, legde deze hond een joekel van een keutel.
Als vader van een kind dat ook graag met de bal in datzelfde gras speelt, kijk ik meestal voorzichtig of hondeneigenaren deze boodschappen ook weer opruimen. Zo niet dan spreek ik hen daar beleefd op aan, en over het algemeen krijg ik daar begripvolle reacties op.
Dit keer was de situatie niet standaard. Het betrof een blinde vrouw met een blindengeleidehond. Wat nu? Volgens mij zijn die honden slim genoeg om aan te kunnen leren waar wel en niet te poepen, maar de dame in kwestie wachtte geduldig en onbezwaard tot haar trouwe viervoeter zijn verteerde Bonzo er weer uit gedrukt had.
Ik stond op het punt haar toch voorzichtig te benaderen. In mijn hoofd fabriceerde ik vast een voorzichtige benadering: “Mevrouw, vergeef me dat ik u hierover benader, maar in het gras waar uw hond zojuist heeft gepoept lopen ook vaak mensen en spelen hun kinderen. Zou u uw hond misschien kunnen aanleren zijn boodschap elders te doen?”
Ja. Dat moet toch wel kunnen? In Nederland moeten we elkaar toch in alle beschaafdheid op zaken kunnen wijzen? Een dame met een dergelijke beperking zal zich ook storen wanneer mensen hun fietsen midden op het trottoir parkeren. Voor deze situatie moet ze ongetwijfeld ook begrip kunnen opbrengen.
Nee. Alvorens ik op haar afgestapt was had ik mijn eigen keutel reeds ingetrokken. Straks voelt de dame met de hond zich bezwaard om in de toekomst nog door het park te wandelen. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Met gemengde gevoelens liet ik de vrouw ongestoord. Hopelijk waarschuwt haar hond haar tijdig voor de uitwerpselen van haar voorgangers.
–
Joep Bos-Coenraad loopt wel vaker door het park, niet in de laatste plaats omdat het vaak de kortste route naar het centrum is. De laatste keer vroeg hij zich echter af: wat had u in deze situatie gedaan?
S.v.p. plaats dit bericht op je facebook:
Loading ...
Door de bank genomen heb ik de indruk dat gehandicapten net zo willen worden behandeld als niet gehandicapte personen. Nu spreek ik eigenaren van wild poepende honden niet aan, maar als jij dat normaal wel doet zou ik zeggen dat het nu ook moet kunnen.
Tja ik weet niet of zij zoveel aan kan doen. Als iemand met rolstoel de bus in stapt dan loopt dit ook niet gewoon binnen.
En daarbij. als ik mijn schoen de volgende keer in een hoop stront parkee dan hoop ik maar dat het er eentje van haar is. Ik kom er genoeg tegen bij ons in het gras.
@J.:
Onder gelijke omstandigheden geldt dat zeker. Ik vraag me alleen af in hoeverre dat hier helemaal het geval is. Iemand met goed zicht kan de uitwerpselen van de hond eenvoudig opruimen, dat is in haar geval helaas niet zo. Daar komt nog bij dat ze haar hond nodig heeft om vrij door het park te bewegen, iets wat ik haar absoluut niet wil onthouden. Dat vind ik toch weer iets anders dan mensen die in de eerste plaats in het park zijn om hun hond uit te laten.
In hoeverre is haar situatie voldoende vergelijkbaar met die van andere bezoekers van het park?
Daar zat ik dus ook mee. Als ze net als ieder ander makkelijk der hond dr behoefte kon laten doen dan was de keuze makkelijk. Helaas bevind ze zich in een ander positie.
Ach en daarbij hoe ijverige joep ze ook aanspreekt er zullen hoe dan ook keutels in het park liggen.
Aanspreken an sich moet kunnen lijkt me. Als je iets zegt in de richting “Goh, sorry mevrouw, mag ik u iets vragen?” “Misschien is het in uw situatie wat lastiger, maar ik speel vaak met mijn kind hier, zou uw hond wellicht [op de hondenuitplaats/iets verderop/een plek waar het beter kan/niet naast de speeltuin] kunnen laten poepen?”
Zo lang je begripvol bent en beleefd (maar ook niet paternalistisch) beledig je haar toch niet? Je gaat er nu al vanuit dat het voor haar niet mogelijk is om er iets aan te doen. Zoals gezegd, je hoort het vanzelf als dat zo is. Maar misschien zegt ze wel “o, ja geen probleem, ik zal ‘m niet meer naast de speeltuin laten poepen”.
Waar ik en wellicht andere bang voor zijn is niet zozeer haar te beledigen. En ja als ze daadwerkelijk laagdrempelige mogelijkheden zou zien om die behoefte ergens anders te laten doen dan was er geen probleem.
Ik hou er echter rekening mee dat ze vervolgens verder loopt met de gedachte. Ja ik heb dus een hond nodig bij het wandelen en als ik door het park loop hebben anderen mensen daar last van.
Waarop zij dus een schuldgevoel krijgt voor iets dat voor een ander dood normaal is. Namelijk lopen door het park. En welicht zich zelfs onterecht indenkt dat ze jarenlang zo´n obstakel in andermans park is geweest.
En legt het prboleem niet bij de organisatie die de hond opvoed. En werk je dus wel an het goede probleem. en is het neerleggen dan een speeltuin zonder honden overlast daar wel realistisch. Let op ik moet toegeven dat de speeltuin mij niet bekend voorkomt.
Elke hond kan dusdanig getraind worden dat hij weet op welke plekken hij mag poepen en waar niet. Niemand kan me vertellen dat blindengeleidhonden dit niet aangeleerd krijgen. Ik wil niks veronderstellen maar het zou ook kunnen dat de goede vrouw haar handicap gebruikt om dit soort gedrag te rechtvaardigen. Als je haar niet daarop aanspreekt steun je haar daarin. Als ze geduldig wacht totdat haar lieverd klaar is is ze zich bewust van haar eigen gedrag maar verwacht kennelijk geen kritiek.