Opgebrand en machteloos
Een vriend van me, Gerard, heeft recent gedoe gehad op zijn werk. Incompetent management, onaangename sfeer, slechte werkplek, meer werk dan hij redelijkerwijs gedaan kon krijgen, weinig contact met collega’s. Het klinkt als een recept voor een burn-out, en dat bleek helaas ook het gevolg.
In een eerder stadium was Gerard al langs geweest bij de bedrijfsarts, om te praten over de omstandigheden op het werk. In dit geval werd de bedrijfsarts ingehuurd door de organisatie waar het bedrijf verzekerd is tegen arbeidsongeschiktheid, een constructie die veel voorkomt. Een maand na dit bezoek ging het helemaal mis. Een druppel viel in de toch al volle emmer, en Gerard raakte helemaal overspannen. De symptomen waren overduidelijk: niet kunnen slapen, verkrampte spieren, huilbuien en misselijkheid als er ook maar iets voorbij kwam dat gerelateerd was aan zijn werk. Vervolgens werd hij opgeroepen om zich bij dezelfde bedrijfsarts te melden.
De bedrijfsarts nam de regie in het gesprek en richtte zich volledig op de organisatorische problemen op het werk die eerder waren besproken. Gerards gezondheidsklachten kwamen niet aan bod. Er werd geen enkele medische handeling verricht of vraag gesteld, niet aan verkrampte spieren gevoeld, niet gevraagd naar slapeloosheid. Achteraf had Gerard hier meer aandacht voor moeten vragen, maar ja… hij zat voor het eerst bij zo’n gesprek, had geen idee hoe zoiets normaal gaat, en was al zijn uiterste best aan het doen om zich groot te houden en niet in huilen uit te barsten. De arts constateerde wel dat er sprake was van spanningsklachten bij Gerard, en stelde voor dat Gerard in gesprek zou gaan met het management met een mediator erbij. Gerard stemde hier mee in, en hoewel hij het gesprek met de arts ook wat onbevredigend vond ten aanzien van zijn medische situatie, was hij blij dat zijn spanningsklachten werden erkend.
De brief van de bedrijfsarts die later op de mat viel was echter verbijsterend. Volgens de bedrijfsarts was Gerard helemaal niet ziek, hij had een arbeidsconflict met het management en zich daarom ziek gemeld. Er moest een gesprek komen met een mediator om problemen met het management op te lossen, en Gerard moest zo snel mogelijk weer aan het werk. Natuurlijk waren er óók problemen met het management. Die waren voor een groot deel ook aanleiding tot de burn-out. Maar dat nam niet weg dat op dat moment Gerard al volledig overspannen was en al in paniek raakte bij het idee aan werk. Dat ging een gesprek met het management niet één-twee-drie oplossen.
De bedrijfsarts had in het hele gesprek niet de minste aandacht aan Gerards medische toestand geschonken. Om het nog erger te maken, begon de brief met de mededeling dat de inhoud ervan met Gerard was gecommuniceerd, en dat er expliciet mee was ingestemd dat de brief tevens naar het management verzonden werd! Daar was echter nooit sprake van geweest. In het gesprek heeft de arts niet eens verteld dat hij van mening was dat Gerard direct weer aan het werk moest.
Het is de vraag wat zo’n bedrijfsarts heeft bezield. Was het toevallig een botte hork, van de oude stempel, die gelooft dat overspannenheid aanstellerij is? Zo’n type dokter die ook gelooft dat RSI gezeur is, en dat mensen met een Chronisch Vermoeidheidssyndroom de kluit belazeren? Of werken de verzekeringsmaatschappijen met prestatiecontracten? Met een extra bonus voor de bedrijfsarts die overspannen mensen dwingt aan het werk te gaan? “Gefeliciteerd, dokter Pietersen. U heeft weer een zwaar overspannen persoon gedwongen weer te gaan werken. Met een beetje geluk neemt hij zelf ontslag zonder behoud van rechten, of pleegt hij zelfmoord. Wij hoeven in ieder geval geen ziektegeld uit te keren. Hier is uw envelop met bloedgeld, vijftig procent van het bedrag dat we anders kwijt waren geweest aan het uitkeren van het verzekeringsgeld”. Of misschien had de arts in kwestie gewoon een slechte dag.
Gerard is vervolgens gaan kijken naar de beroepsmogelijkheden tegen zo’n besluit. Die blijken er nauwelijks te zijn. Het gevolg van niet gaan werken, terwijl de bedrijfsarts zegt dat het wel kan, is dat een werkgever het loon kan stopzetten. Gerards werkgever zei simpelweg ‘als de bedrijfsarts vindt dat je kan werken, dan moet je gewoon werken en als je dat niet kan: jammer dan, dan zetten we je loon stop’. De enige optie die dan nog rest, is een ‘deskundigenoordeel‘ aan te vragen bij het UWV.
Maar formeel kun je met zo’n deskundigenoordeel alleen naar de rechter, om te eisen dat je loon met terugwerkende kracht wordt uitbetaald. Daarnaast dient het om mee terug te gaan naar je werkgever en de bedrijfsarts om daar een second opinion af te dwingen. In de brochure van het UWV staat : “Er komen dus geen verplichtingen uit voort voor de werkgever of de werknemer. U kunt geen bezwaar maken tegen het deskundigenoordeel.“ Wel kost het vijftig euro. De termijn voor het oordeel is officieel twee weken, maar een rondje google doet al gauw het inzicht rijpen dat “die termijn van twee weken zelden gehaald wordt“. Het enige waar je het deskundigenoordeel echt voor kunt gebruiken, is wanneer je via de rechter je niet uitbetaalde loon terug wil vorderen.
Gerard heeft op staande voet ontslag genomen en voelt zich sindsdien alweer wat beter. Hij heeft een vriendin met een goede baan en heeft in ieder geval geen problemen om rond te komen en de maandelijkse huur te betalen. Maar wat als je in bovenstaande situatie terechtkomt als alleenstaande? Stel je voor: je hebt een burn-out door je werk en vervolgens vindt de bedrijfsarts dat je je aanstelt. Moet je daar dan ook tegen gaan vechten, terwijl je al overspannen bent en je loon is stopgezet? In een weken- of zelfs maandenlange procedure, waarbij het risico bestaat dat je wederom een arts treft die je klachten bagatelliseert?
Dit is volstrekt onrealistisch. Deze regelgeving maakt mensen kapot. Het lot van een overspannen persoon is afhankelijk van één enkele persoon, wiens mening allesbepalend is. Die ook nog eens gelieerd is aan de verzekering die er belang bij heeft dat de medewerker ‘gezond’ wordt verklaard. De beroepsprocedures zijn volstrekt ontoereikend.
Gelukkig hebben we een krachtdadige overheid. Omdat een barrière van €50,- euro niet hoog genoeg is en het misschien toch nog voor kan komen dat een overspannen iemand in beroep gaat tegen zijn bedrijfsarts, worden per 1 januari de kosten van het deskundigenoordeel verhoogd naar €175,-.
De schrijver is bekend bij de redactie van vrij-zinnig. Het artikel is geanonimiseerd, namen zijn gefingeerd, dus gaarne geen boze brieven schrijven naar artsen die toevallig “Pietersen” als achternaam hebben.
S.v.p. plaats dit bericht op je facebook:
Loading ...
Allereerst wil ik ‘Gerard’ heel veel beterschap en sterkte toewensen. Ik weet exact hoe hij zich voelt, ik heb ook een burn-out gehad. Ik kan hem vooral aanraden om naar de psycholoog te gaan en dingen te doen waar hij blij van wordt, of dat nu muziek maken is of wandelen. Het is ook fijn om een beetje lichamelijke inspanning te doen, fietsen, wandelen, yoga, maar geen zware inspanning. Probeer goed naar je lichaam te luisteren en de balans tussen lichaam en geest te herstellen.
Inmiddels ben ik zelf herstelt van mijn burn-out, het duurde anderhalf jaar. Ik had het geluk dat ik een goede bedrijfsarts had, die er adequaat mee omging. Verder had ik het ‘geluk’ dat mijn contract afliep terwijl ik ziek was, dus ik hoefde niet in gesprek met mijn werkgevers (wat ook totaal zinloos was geweest. De wet poortwachter schrijft voor dat er een plan gemaakt moet worden en in de 6e tot 8e week na ziekmelding er een gesprek moet plaatsvinden. In het geval van overspannenheid of een burn-out is dit echter te vroeg.)
In plaats daarvan kwam ik onder het UWV te vallen. Daar wordt je ook niet blij van. Ik kreeg een zogenaamde reintegratiecoach, die ik eenmaal persoonlijk gezien heb. Daarna bestookte ze me eens in zoveel tijd dat het wel eens tijd werd dat ik beter zou zijn. Ik wilde niets liever dan dat, maar ziekte is niet aan tijd gebonden. Ik heb zelf vrijwilligerswerk gedaan om weer in een werkritme te komen en dat kan ik aanraden, ook om te voorkomen dat je een gat op je CV krijgt. Na een jaar werd ik gekeurd door een UWV arboarts. Op zich was hij niet onaardig, maar hij had totaal geen idee wat een burn-out inhield. Hij melde me volledig beter, terwijl ik voor ongeveer 60 procent hersteld was. Ik ging hiertegen in beroep. Deze arts was op zich ook iet onaardig, maar zag niet in dat als ik 2 dagen kon werken, ik er niet ook 4 zou kunnen. Hij meldde me volledig arbeidsgeschikt, terwijl ik dat nog niet was. Wederom was er ook bij hem te weinig kennis over een burn-out.
Ik zou me dus (helaas) ook niet teveel voorstellen van een deskundigenoordeel van het UWV.
Ik ken erg veel mensen die overspannen of een burn-out hebben gekregen en ik kan vertellen dat de bovenstaande ervaring met bedrijfsartsen eerder regel dan uitzondering is. Mijn vader heeft zelfs 6 jaar moeten procederen omdat ze niet geloofde dat hij een burn-out had (daarbij was hij ook hart- en reumapatiënt. En hij heeft tegen de Uzso, tegenwoordig het UWV, geprocedeerd. Gelukkig won hij de zaak en werd hij volledig arbeidsongeschikt verklaard.)
Mijn vriend heeft zelfs bijna hetzelfde meegmaakt als Gerard. Ook zijn bedrijfsarts gaf aan dat het om een arbeidsconflict ging, terwijl het om overspannenheid ging. Aangezien ik al met het bijltje gehakt had, kon ik hem goed bijstaan. De gesprekken waren verschrikkelijk met de bedrijfsarts, maar als we de formulieren thuis kregen met zijn bevindingen kregen we toch wat we wilden. Dat had mede te maken met het feit dat hij contact had opgenomen met de hulpverlener van mijn vriend, de psycholoog. In het geval van overspannenheid of burn-out is het heel belangrijk dat je je huisarts en psycholoog achter je hebt, zodat je samen een vuist kan maken tegen de bedrijfsarts.
Het probleem is dat bedrijfsartsen prima kunnen omgaan met lichamelijke ziekten, zoals een gebroken been o.i.d. Zodra het echter gaat over psychische problemen, dan weten ze niet meer wat ze moeten doen. Tussen de 10 en 20 procent van de werknemers krijgt een burn-out. Dat cijfer is constant. Het is het grootste probleem van arbodiensten, maar toch hebben ze er geen adequate oplossing voor. Sterker nog, wat ze doen werkt vaak averechts. De bedrijfsartsen moeten enerzijds worden bijgespijkerd, anderzijds moeten er betere regels en wetgeving komen ten aanzien van overspannenheid en burn-outs. De wet poortwachter is namelijk niet effectief voor mensen met dat soort klachten.
Einde van het verhaal; mijn vader (inmiddels met pensioen) kreeg rust na de rechtzaak, ikzelf ben weer opgeknapt (en ik heb enorm veel geleerd, een burn-out heeft wel een soort van louterende ervaring) en ook mijn vriend is herstelt (en heeft een andere baan). Herstellen komt op jezelf aan en je kan niet vertrouwen op instanties als de arbo of het uwv. Maak er zelf iets moois van.
Ik had heel veel steun aan mijn vriend, hij omgekeerd van mij. Ik voel mee met de mensen die alleenstaand zijn en wél afhankelijk van arbo en/of uwv. Je kunt niet alles goed regelen als je op z’n zwakst bent. Daarom moet er bewustwording, kennis en andere wetgeving komen t.a.v. overspannenheid en burn-out.
(Sorry dat het zo’n lang verhaal is geworden, maar dit soort dingen gaan mij aan het hart. Ik vind het verhaal van Gerard erg onrechtvaardig!)
@Eva: goede aanvulling. Gelukkig is het ook allemaal goedgekomen.
Erg herkenbaar.
Mijn zusje heeft ook zo’n leuke bedrijfarts.
Mijn eigen werkgever heeft jarenlang signalen over dat ik mijn werk niet aan kon genegeerd, leidend tot overspannenheid. Maar ik was dus niet ziek, vond hij. Op gegegeven moment ging het wat mij betreft helemaal niet meer, kon ik ook helemaal niet meer met hem praten over het werk en bleef ik ziek thuis. Na een maand of 2 thuis zitten ben ik akkoord gegaan met ontslag (wederzijds goedvinden), want dat leek toen het beste. Maar ja, ik heb dus geen partner met geld, dus ik zit nu in de WW en Bijstand. Niet de leukste plek om in deze tijd te zitten. Ik blijk (nu pas) een autistische stoornis te hebben, dus daar kan ik nu eindelijk hulp bij vragen. En gelukkig heb ik een WSW-indicatie, waardoor ik niet alle druk van de sollicitatie- en arbeidsplicht heb. Maar ik heb nog veel stappen te zetten richting enige vorm van herstel.
Intussen is de overheid de mogelijkheden om te herstellen, vrijwilligerswerk te doen om ritme te behouden, met een proefplaatsing rustig op te bouwen, etc. steeds meer aan het afbouwen. Bij het UWV snappen (sommige) medewerkers wél dat je je soms flexibeler moet opstellen bij werknemers en -zoekenden met psychische klachten, overspannenheid, burn-out. Maar hun mogelijkheden worden ook steeds minder, regels worden steeds strakker.
Ook bij de gemeente heb ik mensen gesproken die wél inzien hoe het zit, die zien dat werkgevers psychische klachten niet serieus nemen. Maar dat doet de hele samenleving, je kunt het namelijk niet zien. Dus zal iemand zich wel aanstellen.
Dat we met een beetje flexibiliteit heel veel ellende en geld kunnen besparen, lijkt tot niemand door te dringen.
Dank voor het verhaal, en ook Eva voor de aanvulling. Het is erg fijn om tenminste herkenning te vinden.
De mensen met een burnout wens ik beterschap. Ik merk inderdaad dat instanties voor klachten of artsen zich regelmatig teveel gebonden voelen aan de instantie waarvoor ze in dienst zijn.
Men doet de plicht plegingen maar zoekt zeker niet naar middelen om jouw zaak te ondersteunen en is gerust in staat om jouw woorden voor kennisgeving aan te nemen en niet eens in het verslag te zetten. Ik geloof niet dat er een prestatiebeloning achter zit. Echter als je in dienst bent en ooit iets gedaan wil krijgen en tevens een prettige verhouding met je werkgever te hebben is het aantrekklijk zat om collegialiteit te verkiezen boven beroepsethiek.
En aan iedereen die dreigt een burnout te raken. Ik zou zeggen doe gewoon rustig aan. Laat dat gezeik over je heen komen. Kies zelf je werk en wees oost indisch doof voor die gasten die overduidelijk jou ook niet serieus nemen. Geef verder voortdurend bij elke instantie aan dat je overwerkt bent. Dan ligt de bal bij hen en zal men om je tot meer te dwingen moeten overgaan tot ontslag lijkt me. Dan kan je dit lijkt me goed naarvoren brengen.
Ikzelf ga als ik met zoiets geconfronteert wordt van nu af aan trouwens eerst naar de huisarts. Die kan hoop ik zaken onderzoeken en onderbouwen met enige afsand tot de bedrijfs situatie
Een bedrijfsarts is geen empathische zorgverlener maar een zorgvuldige beoordelaar van medische aspecten van een verzuimsituatie.
Bij dat oordelen bestaat altijd de kans dat een van de partijen (en soms beide partijen. Dus zowel werkgever als werknemer) niet blij zijn met het oordeel.
Het eerste waar een bedrijfsarts een oordeel over MOET vellen is de vraag of het verzuim door en ziekte verklaard wordt. Zo ja… dan kan hij nog wat meer betekenen voor de arbeidsrelatie. En misschien ook wel voor de werknemer. Zo nee, en dat is meestal het geval, past hem bescheidenheid.
In de geschetste situatie is de bedrijfsarts tot de conclusie gekomen dat het verzuim NIET door een ziekte verklaard wordt. Dat betekent NIET dat de werknemer aan het werk moet…! Slavernij is in Nederland in 1863 afgeschaft.
Wat er waarschijnlijk bedoeld wordt is dat de werkgever geen loon wenst te betalen aan iemand die NIET ZIEK is en zijn deel van de arbeidsovereenkomst niet nakomt. Dit probleem moet binnen de arbeidsrelatie opgelost worden. Daar staat een bedrijfsarts helemaal buiten.
De bedrijfsarts vermoedt dat er iets mis is in de arbeidsrelatie. Dat dát wellicht het verzuim verklaard.
De werknemer neemt ontslag en zijn onwelbevinden verdwijnt! Dunkt me dat de bedrijfsarts juist geoordeeld heeft!
Roel Melchers, bedrijfsarts. Kijk eens op http://www.ArboInfo.eu
“Een bedrijfsarts is geen empathische zorgverlener maar een zorgvuldige beoordelaar van medische aspecten van een verzuimsituatie.” Aldus Roel.
Uit het voorbeeld blijkt dat er hier van een zorgvuldige beoordeling totaal geen sprake was. De bedrijfsarts verzuimde te vragen naar de gezondheidsklachten. Dat is voor iedere arts, dus ook voor de bedrijfsarts, onprofessioneel en dus verwijtbaar. Dat Roel het hier toch opneemt voor deze onprofessionele bedrijfsarts, zegt veel over Roel. Misschien zegt het nog wel meer over de wijze waarop bedrijfsartsen hun onethisch handelen voor zichzelf proberen goed te praten. Gadver.
Dank voor je bijdrage Roel.
Volgens mij ga je voorbij aan het punt van het stuk. Dat punt is namelijk, zie ook bijdrage van Eva hierboven, dat psychische ziektes door bedrijfsartsen (blijkbaar) niet als zodanig herkend of erkend worden.
Persoonlijk, en volgens mij is de medische wereld ook die mening toegedaan, denk ik dat psychische ziektes dezelfde status hebben als “normale” ziektes, en dat beschreven persoon in kwestie dus WEL ziek is. Mijns inziens zou het een blamage zijn als bedrijfsartsen er een andere mening op nahouden dan de rest v.d. medische wereld.
Vervelende situatie voor Gerard. Volgens mij hebben veel mensen het idee dat een burnout alleen maar betekent dat je het even “wat rustiger aan moet doen”. De invaliderende werking van een burnout wordt ernstig onderschat. Het is natuurlijk wel erg moeilijk om als arts de ernst van psychische klachten bij iemand anders vast te stellen. Maar zou het ook wel een goed idee geweest zijn om de beslissing van de bedrijfsarts aan te vechten en dan in dienst te blijven bij een bedrijf waar je ziek wordt van het werk? Ik betwijfel het.
Zelf heb ik het geluk gehad een bedrijfsarts te treffen die de zaak erg serieus nam, maar toen mijn contract niet verlengd werd kwam ik net als Eva ziek uit dienst bij het UWV terecht, en dat was echt een verschrikking. Deze arboarts had overduidelijk geen flauw idee wat het hebben van een angststoornis inhoudt. Ik heb nog nooit eerder iemand met zo weinig empathie ontmoet. Daarna verhuisde ik en werd ik door een andere arboarts gekeurd die mogelijk nog afschuwelijker was. Binnen 20 minuten kwam deze tot de conclusie dat ik gewoon kon werken, zolang ik maar iets beneden mijn niveau zou kiezen zodat ik niet te veel stress krijg. De waarheid was dat mezelf bezighouden met mijn vakgebied juist nog één van de weinige zaken was waarmee ik uit mijn hoofd kon komen. Ik had ook totaal geen stress door het werk zelf, dat had er helemaal niets mee te maken. De hele dag dozen vouwen of flessen tellen zou dan ook juist een veel zwaardere opgave zijn.
Mijn reintegratiebegeleider begreep gelukkig dat als ik zou kunnen werken ik het juist wel binnen mijn eigen vakgebied zou moeten zoeken. Hij wist echter niet hoe hij mij kon helpen bij het vinden van geschikt werk, maar het budget moest bij voorkeur wel op dus ik werd naar een “coach” gestuurd die graag gebruik maakte van paranormale technieken. Ik verzin het niet!
Nu leef ik deels van mijn spaargeld en deels van freelance opdrachten en wil ik nooit van mijn leven meer iets met het UWV te maken krijgen. Het advies om mezelf als ondernemer vrijwillig bij het UWV te verzekeren tegen ziekte en arbeidsongeschiktheid vond ik dan ook beledigend.
Vraag voor Roel,
Er wordt geen ziekte geconstateert. Betekent dit dat de patient gezond genoeg is om te werken of betekent dit dat de kwaal niet in een gevestigd ziektebeeld past.
En verder als je ht stuk leest dan hoor je dat de persoon achteraf vond dat er meer onderzoekende handelingen van de arts verwacht hadden mogen worden. Vind jij dit een wenselijke indruk? Verder geeft hij aan dat hij ergens mee ingestmd zou hebben en dit zelf niet zo ervaart. Hoe plaats jij die situatie.
En verder er wordt aan de orde gesteld dat een bedrijfsarts in dienst is van de verzekering. Ik hoor hier geen mening over.
Het is aan jou wat je wil verduidelijken maar dit roept nogal wat vragen op.
En Serf er is toch wel meer dan de keuze van werk op niveau of flessen tellen
Ik zit in een soortgelijke situatie. Heb de afgelopen 15 jaar alleen maar lichamelijke ellende op mij af gekregen.mijn lichaam heeft het zwaar te verduren gehad ben altijd gewoon blijven werken maar heb daar nooit ook maar 1 schouderklopje voor mogen ontvangen sterker nog ze vonden mijn ziekteverzuim van 5 a 6 werkdagen per jaar veel te hoog. Uiteindelijk zit ik nu na 15 jaar met een burn out thuis. Mijn bedrijfsarts zegt dat een burn out niet bestaat dat is een verzonnen woord dat we alleen hier in Nederland kennen. Wat haar betreft is het niets anders dan een aanpassings probleem en moet ik aan het werk. Binnenkort ga ik beginnen maar het is te vroeg. Eea zal uiteindelijk problemen op gaan leveren maar ik heb geen keus anders krijg ik straks geen salaris en ik moet eten dus moet ik aan de slag. Sinds ik dit weet ben ik terug bij af. Weer elke dag huilen piekeren slecht slapen en noem maar op. Ik heb een gezin met nog jonge kinderen dus ik moet door maar ik kan mij voorstellen dat er mensen zijn die er uit stappen omdat ze met hun rug tegen de muur worden gezet en ze totaal niet serieus worden genomen.
Dag Cor, naar verhaal, helaas maar al te bekend. Eigenlijk zou een politieke partij eens werk moeten maken van de situatie in Nederland, want het lijkt algemeen gebruik dat bedrijfsartsen in Nederland 1) de kant van de werkgever kiezen en 2) geen jota verstand hebben van psychische klachten (en deze zelfs lijken te ontkennen). Zie bij wijze van voorbeeld de reactie van de bedrijfsarts hier in de comments.
Overigens volg ik regelmatig de bezoekerscijfers van deze site, en sinds het verschijnen van dit artikel (inmiddels ruim een jaar geleden) staat het vrijwel non-stop elke week bij de drie best gelezen artikelen. En dat is eigenlijk best wel treurig.
Heel veel sterkte ermee Cor, en ik hoop dat je er doorheen komt, en als ik dit zo lees ook dat je een betere baan vindt.
Ik zit in een zelfde situatie. In oktober vorig jaar ben ik met gesprekken bij een psycholoog begonnen omdat ik niet sliep, ontzettend moe was en emotioneel niet zo stabiel was als ik van mezelf gewend was. Al snel kwam naar voren dat ik tegen een burn-out aan zat. Dus aan de gang om de klachten niet erger te laten worden. Ik heb in die tijd geen enkele dag verzuimd omdat dat tegen mijn karakter ingaat.
In december kreeg ik een gesprek met mijn werkgeefster: ik kreeg ontslag wegens economische redenen. Terwijl ik wist dat het allemaal niet zo dramatisch bij het bedrijf was. Dus een advocaat ingeschakeld om het e.e.a. uit te zoeken. Maar als alleenstaande moeder van 46 jaar valt het niet mee om weer een nieuwe plaats op de arbeidsmarkt te veroveren in deze tijd van massaontslagen dus de zorgen namen erg toe.
Het draaide erop uit dat ik in januari helemaal op was. De burn-out was nu compleet en ik meldde me uiteindelijk ziek. Gelijk de volgende dag moest ik naar de verzuimarts. En ondanks mijn constante gehuil en mijn toelichting over dat ik in behandeling ben bij huisarts en psycholoog meende deze dat ik na “twee weken leuke dingen doen” weer volledig kon gaan werken.
Dit lukte niet na die 2 weken en ik meldde dit bij mijn werkgeefster en ik vroeg aan de verzuimarts of ik nog een keer bij hem langs kon komen om te praten. Dit weigerde hij. Resultaat: mijn loon werd gestopt. Dus heb ik een second opinion bij het UWV aangevraagd. Daar kon ik 4 weken later pas terecht.
Ondertussen hadden mijn advocaat en ik een ijzersterk verweer op de aanvraag voor een ontslagvergunning van mijn werkgeefster opgesteld. Dit alles sloopte me en als ondersteuning kreeg ik antidepressiva.
De second opinion door een arts van het UWV verliep net zo verbazingwekkend als bij de verzuimarts. Ze hadden samen overleg gehad en zij ging met het advies van de verzuimarts mee. Echt ongelofelijk! Ik stortte compleet in.
Een dag later kreeg ik het bericht dat ook de ontslagvergunning verleend was. Mijn advocaat heeft contact opgenomen met het UWV. En daar werd tussen de regels door tegen hem gezegd dat het eigenlijk allemaal “wel erg kort door de bocht was geweest” wat betreft het onderzoek naar het ontslag. Maar het besluit kon niet veranderd worden.
Ik ben huilend en overstuur naar mijn werkgeefster gegaan. Toen pas heeft ze gevraagd wat ik dan eigenlijk mankeer en ze begreep eigenlijk niet wat een burn-out inhoudt. De volgende dag ben ik 2 uur naar kantoor gegaan. Maar het ging gewoon niet. Dus heb ik me weer ziek gemeld. Mijn werkgeefster kwam gelijk met het bericht dat zij dit niet accepteert omdat de verzekeraar aangeeft dat het om dezelfde klachten gaat en dat daar al eerder een advies over gegeven is. Resultaat: geen salaris.
Omdat mijn werkgeefster het ontslag via het UWV heeft laten lopen mag ze de opzegtermijn met een maand verkorten. Het UWV houdt daar geen rekening mee. Omdat ik ook geen ontslagvergoeding gekregen heb, betekent dit dat ik de eerste maand ook geen ww uitkering krijg. Dus ik zit 3 maanden zonder salaris en zal (hopelijk) aan het einde van de 4e maand de eerste uitbetaling van mijn uitkering ontvangen.
Mijn vertrouwen in arboartsen en UWV is compleet weg. Ik ben tot in mijn ziel gekwetst maar ook boos omdat mijn klachten niet serieus genomen worden. Toen ik uit machteloosheid een glas kapot had gegooid heb ik met een scherf bij mijn pols gestaan met de gedachte: “Ik zal ze eens laten zien dat ik echt psychische problemen heb..” Uiteindelijk niet gedaan. Het zal allemaal wel weer goed komen. Ik ben een sterke vrouw. Maar het is een ervaring die ik van mijn leven niet zal vergeten. Helaas.
Ik weet exact wat Gerard mee gemaakt heeft omdat ik dit zelfde verhaal 2 jaar terug heb moeten doorstaan. Het verschil is echter dat ik weer aan het werk moest gaan en niet de mogelijkheid heb financieel gezien om mijn baan op te zeggen. Met het gevolg dat ik nu weer met dezelfde overspannen gevoelens rondloop. Het is vreselijk frustrerend en je wordt er moedeloos van. Nu ik al jullie reacties heb gelezen, ben ik er zeker van dat hut uitzichtloos is. Ik wilde proberen een gesprek aan te gaan met de Arboarts maar vraag me nu af of dit nog wel zin heeft. Ik heb een manager die duidelijk de pik op mij heeft en door haar toedoen en haar collega manager wordt mijn herstel vertraagd. Daarbij wordt ik ziek van de vriendjespolitiek en de schijnheiligheid van deze mensen. Hoe sta je daar boven, hoe ga je daar mee om? Ik moet vandaag weer werken (ik werk onregelmatige diensten in de recreatie) en ben nu alweer kotsmisselijk! Heb last van mijn maag, huilbuien, ik slaap als een blok maar wanneer ik wakker word gieren de gedachten door mijn kop en de zenuwen door mijn lijf. Mijn spieren staan gespannen en mijn lijf voelt jaren ouder dan ik ben. Een psycholoog kan ik niet meer betalen. Er wordt maar zoveel uur vergoed, daarna mag je het zelf ophoesten. Ik werk 15 uur per week. Mijn man is freelancer, 49 jaar en zoekt naast zijn freelance werk een baan. Dat is in de afgelopen 6 jaar nog niet gelukt. De banen liggen aan deze kant van Nederland niet voor het oprapen, helaas. Ik zoek ook al jaren naar een andere baan, maakt mij niet uit wat als ik maar bij mijn huidige werkgever weg kan. Met mijn MAVO en mijn ervaring ben ik of te oud, 45, of over gekwalificeerd. Met dan ook nog de nodige heisa en ellende in de directe familie op mijn bordje en het gezeur op mijn werk en de onregelmatige diensten, ben ik weer terug bij af! Mijn werkgever en de directe managers vinden dat ik mij niet moet aanstellen en dat zij al het mogelijke doen om mij tegemoet te treden, ik vind echter dat zij niet de moeite nemen mij te begrijpen. Er werdt mij zelfs gevraagd mijn karakter aan te passen omdat zij mij niet begrijpen. Waarom? Omdat ik zeg wat mij dwars zit en niet eerst naar een manager ren om mijn beklag te doen. Ik ga mijn problemen niet uit de weg en ga liever zelf een gesprek aan met diegene waar ik een “probleem” mee heb. Nu klinkt het alsof ik een ongelooflijke bitch ben maar dat is niet zo. Ik ben direct en op de man af, hou niet schijnheiligheid of achterbaks gedrag. Kan niet tegen onrechtvaardigheid. En…..mijn gevoelens zijn in mijn gezicht zichtbaar en daar werk ik nog steeds asn. Het mooie is, is dat ik naast dit werk ook consulente ben en ik thuisparties geef. Daar is iedereen enthousiast over mij en hoe ik het doe. Mijn managers daar, lopen allemaal met mij weg. Daar heerst zo’n andere werkcultuur. Helaas kan ik daar geen vaste uren maken en is dat op commissiebasis. Gelukkig haal ik uit dat werk erg veel energie maar mijn recreatiebaan zit mij tot hier. Ik ga huilend naar het werk om daar weer iemand anders te spelen dan wie ik ben. Ik haat mijn werkplek en de leidinggevenden maar ik hou van de omgang met de gasten en de meesten van mijn collega’s. Ik wil er weg maar kan het financieel niet doen, ik wil niet in de uitkering komen. Dan zou mijn man ook zijn freelance werk moeten stoppen en daar zit zijn hart in. Wat moet ik doen, zal ik het nog eens proberen bij de Arboarts? Ik wert het echt niet meer, ben doodop!
@Edith: als je serieus wil dat iemand je reactie leest, overweeg dan eens de ‘enter’-knop te gebruiken. Totaal onleesbaar.
Dat mag je op jouw beurt een volgende keer ook wel wat subtieler vragen Arno. Edith heeft duidelijk een erg vervelende geschiedenis meegemaakt. Een klein beetje inlevingsvermogen en subtiliteit lijkt me dan wel op z’n plaats. Ik vind je reactie tamelijk ongepast in deze verwoording.
Excuses, zo is het niet bedoeld. Ik had het dus ook echt niet gelezen.
@Ellen en @Edith: dank voor jullie verhaal. Het laat duidelijk zien hoe fucked up het systeem is in Nederland op dit gebied.
Uit nieuwsgierigheid: hoe zijn jullie hier eigenlijk terecht gekomen? Want jullie hebben beide de afgelopen twee weken gereageerd, maar dit blogje is al meer dan een jaar oud.
Sterkte in ieder geval!
Aangezien het in de discussie hierboven ook over de UWV-artsen gaat, wil ik deze toch nog even toevoegen aan de discussie, ook al is dit topic al bijna twee jaar oud. Voor het wtf-momentje van de dag:
http://www.destentor.nl/regio/apeldoorn/uwv-zet-werknemer-met-kanker-onder-druk-1.4627609
“De uitkeringsinstantie investeert veel in kennisontwikkeling op het gebied van kanker en werk.”
Jaja, als ze dat echt deden dat wist het UWV dat er geen ex-patienten van Kahler bestaan. En dat werken daarmee volledig onmogelijk is, aangezien je ruggengraat instort..
Voor de nuance wil ik toch aanvoeren dat ik tot nu toe goed geholpen ben door mijn bedrijfsarts (van de Arbodienst). Erg naar om te lezen dat dat blijkbaar een uitzondering is.
Goh: zou er toch iets ten goede gaan veranderen? http://nos.nl/artikel/2015981-werknemer-krijgt-recht-op-twijfel-aan-bedrijfsarts.html
Kweet niet of dit genoeg is, maar het is iets.
Nuttige informatie vindt u ook op:
http://foutebedrijfsartsen.com
http://arbeidsjuridischburo.nl
http://dwangreintegratie.com
http://bezava.com
http://bezavafraude.com
http://diagnosefraude.com
http://beroepsziekten.nl
http://burnout.nl
http://arbeidsrechter.nl
http://goedebedrijfsartsen.com/meer.html