Journalistiek: van Castricum tot Colvin
Wanneer is iets journalistiek? Nadat Rutger Castricum op ouderwetse jaren-vijftig wijze door een onwillige burger onzacht van diens erf werd verwijderd, barstte de discussie daarover los. Wij kunnen dus niet achterblijven. Wellicht ben ik daar niet geheel de juiste persoon voor. Ik zit al enige tijd zonder televisie zit en mijn ervaring met PowNews beperkt zich tot die keer dat ik mijn ouders moest uitleggen waarom er voor elf uur op de publieke omroep een fallus tussen twee borsten geschoven werd. Een kwestie van smaak, wellicht.
In mijn beleving, daarin gesteund door Wikipedia, is journalistiek synoniem aan verslaggeving. Ofwel, verslag doen van een gebeurtenis in die op een zekere manier nieuwswaardig is. Over wat nieuws is valt te twisten. Voor sommigen zijn dat de huwelijksperikelen van Hollywoodsterren, voor anderen het bloedige neerslaan van een volksopstand in Homs. Maar de voornaamste taak van de verslaggever is toch het laten zien van een gebeurtenis aan de rest van de wereld.
Castricum doet iets anders. Hij verslaat geen gebeurtenis, maar hij maakt een gebeurtenis. Sterker nog, hij is de gebeurtenis. Als Castricum de premier ondervraagt over zijn seksleven, of een parlementariër over haar borstomvang, dan is niet het (ontwijkende) antwoord de gebeurtenis, maar het feit dat onversaagde journalist Castricum deze vraag durfde te stellen. Het is journalistiek waarbij de geïnterviewde slechts lijdend voorwerp is, en de interviewer het steronderwerp. Het heeft meer met (leed)vermaak te maken dan met verslaggeving.
Zodoende was het jammer dat de ophef van half blank, mannelijk, jong en hoogopgeleid Nederland over de aanval op hun hun favoriete televisiepersonage, een ander geval van geweldpleging tegen journalisten naar de achtergrond drukte. Inderdaad, Syrië, waar oorlogsverslaggeefster Marie Colvin en haar fotograaf Remi Ochlik hun werk met hun leven moesten bekopen. Andere journalisten raakten gewond, en een aantal is inmiddels veilig Syrië uitgesmokkeld. Iets waarvoor dertien Syriërs hun leven hebben gegeven. Dergelijke gebeurtenissen moeten de verhitte discussies in Nederland over de toegevoegde waarde van PowNews toch enigszins in perspectief plaatsen.
Uiteindelijk is de draaiende camera zelf immers een machtig wapen. Castricum gebruikt dit om zijn tegenspelers te vernederen en te laten zien wie er de baas is. Journalisten als Colvin en Ochlik gebruiken de camera gebruiken als wapen om de wreedheden van een machtig en moorddadig regime aan de wereld te tonen. Als journalistiek gaat om het verslaan van gebeurtenissen voor het algemeen belang, dan weet ik wel voor welke bijdragen we daadwerkelijk trots en dankbaar mogen zijn.
S.v.p. plaats dit bericht op je facebook:
Loading ...
Journalistiek is inderdaad verslaglegging, maar volgens mij horen daar ook het vastleggen van achtergronden en opinies bij.
En tja, je kennis van PowNews is inderdaad wat aan de magere kant. Inderdaad, Rutger heeft z’n irritante kanten maar hij gaat niet zomaar bij deze mensen langs. Hij wilde van die mensen horen hoe ze op hun belachelijke idee waren gekomen. (alleen ‘fatsoenlijke’ journalisten in de Tweede Kamer, of helemaal geen.)
De manier waarop is zeker geen schoonheidsprijs waard maar het werkt vaak wel. Dat hij soms te ver gaat lijkt me duidelijk, maar dat gaat over 1-2 stukjes per jaar terwijl de rest vaak vermakelijk is. En inhoud heeft, op een eigen manier.
Dat dit niet van het zelfde niveau is als mensen die hun leven riskeren voor de berichtgeving lijkt me duidelijk. Het lijkt me echter ook appels met peren vergelijken.
.. en kennelijk is de gebeurtenis Rutger Castricum voldoende om heel veel kijkers mee te scoren. Veel kijkers betekent dat ze lekker mogen uitzenden, net zoals ieder ander programma dat doet. Daarom zie ik het probleem ook niet zo.
@Lisa: Maar dat is het punt ook niet. Ik pleit niet voor censuur, maar wil meer de journalistieke bijdrage van Castricum (en de aandacht daarvoor) in perspectief plaatsen.
Dat mensen het willen zien, is overigens weinig relevant. Er kijken ook veel mensen naar Mythbuster, maar die claimen vervolgens ook niet dat ze een bijzondere wetenschappelijke bijdrage leveren, om maar een dwarsstraat te noemen. Bovendien ben ik immer wat wantrouwig tegenover het ‘het trekt kijkers, dus het is wel in orde’ argument. Daarmee ontsla je televisiemakers wel erg direct van de verantwoordelijkheid na te denken over wat ze op TV werpen.
Ik vind het typetje van verslaggever uitgebeeld door Rutger Castricum bij Pownews een geweldig succes. Rutger Castricum probeert politici in verlegenheid te brengen en dat levert amusante tv op. Hij heeft zijn roeping gemist: hij zou op het toneel moeten staan. Rutger de comediant is bijzonder geschikt als de “afmaker” in een duo in een revue. Rutger is “de dikke” in de Laurel en Hardy show, of “Rijk” in de Johny en Rijk show. Rutger wilde kennelijk graag bij de revue maar mocht niet van zijn moeder en is toen maar naar de school voor de journalistiek gegaan. In de journalistiek wordt het volgens mij nooit wat met hem, maar hij weet dat uitstekend te verbergen in zijn typetje als verslaggever bij Pownews. André van Duin kruipt in de huid van een sterrenverslaggever in zijn typetje “Wijdbeens” en zo kijk ik ook altijd naar Rutger Castricum: Rutger is de “meneer Wijdbeens” van Pownews. Ik kan politici dan ook aanraden om op hem te reageren zoals je op Wijdbeens reageert: met een daverende lach! Daarvoor is wel nodig dat je om jezelf kunt lachen. In elk contact met Rutger moet je goed in je achterhoofd houden: “doe jij nu net alsof je een verslaggever bent, dan doe ik net alsof ik je serieus neem!” Ron Plassterk geeft daarbij alle politici het goede voorbeeld: hij lacht hartelijk om Castricums typetje. Hulde! Ook Mark Rutte speelt het spel goed mee. Echt, dames en heren politici, het is niet zo moeilijk als het lijkt. Zie jezelf als speler in de revue en alles gaat als vanzelf.
@Frank, maar dan snap ik je punt ‘het in perspectief plaatsen ‘ misschien niet. Ja, Pownews wordt door veel mensen bekenen en misschien wel serieuzer genomen dan de NOS. Net zoals sommige mensen de achterklap-pagina van nu.nl interessanter zullen vinden dan de frontpage. Wat dat betreft vind ik de wijze waarom degene boven mij Rutger neerzet een hele mooie. Zouden meer mensen moeten doen.
Wat is de reden dat aan dit artikel de tag “Kinegin” is gekoppeld? @FrankHemmes, bedoel je Andreas Kinneging?