Mobiele telefoon-race
Sinds een maandje of twee heb ik nu een Samsung Galaxy S. Niet de nieuwe S-II, maar ‘gewoon’ de ‘oude’ S-I. Eerlijk is eerlijk, ik vind het prachtig speelgoed. Wel leest Google tegenwoordig mee uit mijn adresboek, en dat frustreert me wel behoorlijk, maar aangezien ruim de helft van mijn contacten zelf ook zo’n apparaat heeft, voegt mijn adresbestand niet eens zoveel meer toe. Omdat mijn partner en ik al jaren Google-Calendar gebruiken lag de privacy van onze agenda al langer bij Google. ‘Zolang we die keuze maar bewust maken en ons er ook bewust van blijven’, houd ik mijzelf dan maar geruststellend voor. Eigenlijk vind ik het wel ongelukkig hoor, maar verdorie wat is die Google software toch prettig.
Het is mijn eerste Samsung. Hiervoor had ik, van oud naar nieuw, een Motorola, een Siemens, een Sony Ericsson en een Nokia. Vier telefoons in negen jaar. Elk nieuwe toestel kon weer wat meer, hoewel ik de handige zaklamp van de Sony nog wel eens mis.
Een aantal jaar geleden dacht ik nog dat Nokia het helemaal voor me was en zou blijven. De telefoons stonden te boek als duurzaam: groen geproduceerd, en onverwoestbaar. Maar helaas miste Nokia de smartphone-boot. Apple en Android kaapten de markt met prachtige telefoons met hele handige software.
Een iPhone is niks voor mij. Apple bemoeit zich veel teveel met wat ik wel en niet op de iPhone mag installeren. Hoewel technisch erg mooi, softwarematig veel te benauwend voor de nerd in mij. Als ik moet kiezen tussen de verkoop van mijn privacy aan Apple of Google, dan toch liever de laatste. Google houdt me in de gaten, maar laat me vrij.
Nu is er echter iets vreemds aan de hand. U moet weten dat de markt voor telefoons en hun software ernstig verstoord wordt door patenten over triviale zaken. Fabrikanten zijn bezig met een grote uitruil- en overname-race in de schaarse tijd die ze overhouden buiten het aanklagen van elkaar. Samsung – de fabrikant die in een Nederlandse rechtszaak op een onbenullig detail na werd vrijgesproken van inbreuk op patenten van Apple – zou inbreuk hebben gemaakt op patenten van Microsoft. Voor straf moet Samsung als deel van de overeenkomst met Microsoft telefoons gaan uitrusten met Windows Phone, het besturingssysteem van Microsoft. Raad eens welke fabrikant de andere leverancier wordt, nota bene vrijwillig, van dit nieuwe besturingssysteem? Nokia. Veel opzichtiger kon Nokia haar verlies in de mobiele telefoon-race niet toegeven. Helaas.
deze tekst verscheen op 21 oktober op RadboudNet
S.v.p. plaats dit bericht op je facebook:
Loading ...
Duidelijk, Nokia heeft gefaald en Windows heeft al veel langer de race om een fatsoenlijk besturingssysteem voor smartphones te maken verloren. Ze lopen nu simpelweg te ver achter om in te halen verwacht ik. Al is de nieuwe Windows Phone wel heel erg super en beter dan IO5 en Android bij elkaar, volgens Microsoft dan..
Maar het belangrijkste punt blijft: je kan dus geen smartphone hebben zonder je privacy aan de wilgen te hangen. Zowel Google als Apple zijn wat dat betreft niet bepaald engeltjes, al hebben ze samen minder schandalen op hun naam als Facebook in z’n eentje. Zolang dat zo blijft, dan moet het maar.
Hoe matig Windows ook mag zijn, ik heb in elk geval nog nooit privacy-informatie aan Windows hoeven opgeven om het geinstalleerd of werkend te krijgen. Nog nooit een mailadres, telefoonnummer oid hoeven opgeven. Bij Android moest ‘locations’ aan, anders kon ik niet eens op de kaarten kijken van Maps.. Of ben ik gewoon heel naief als het gaat om de nieuwe Microsoft-programma’s?
Hmm in het verleden kon men, meen ik, wel Google maps gebruiken zonder de locatie prijs te geven. Het is wel “handig” om deze te laten zoeken zodat je direct op je huidige locatie de map kunt zien, maar dat het ook verplicht was weet ik niet.
Verder heeft ook MS zo haar methodes om informatie over haar gebruikers te verzamelen langs de verschillende platformen waarop het gebruikt wordt. Blackberry, voor velen ook een belangerijke speler op de telefoonmarkt, laat nagenoeg *alle* communicatie langs haar eigen servers verlopen (herinnert u zich het feest nog toen deze servers opeens down waren?), daarbij wordt ook heel veel data buitgemaakt. Facebook is, zoals je terecht aangeeft, de grootste hufter als het gaat om privacy-raping.
Toch nog 1 klein pluspuntje voor Google. Gebruikers hebben de mogelijkheid Android zelf te compileren en zo zelf te kijken wat voor info Google allemaal over de gebruikers verzamelt. Nu kom ik daar zelf ook niet aan toe, maar het feit dat het kan vind ik een groot pluspunt. Ook toepassingen met Googles maps-interface zijn relatief eenvoudig zelf te programmeren met de Google API. Mocht het dus, zoals je zegt en wat ik best wil aannemen, onmogelijk zijn maps te gebruiken zonder je locatie bloot te geven, weet ik eigenlijk bijna zeker dat iemand anders al wel een applicatie heeft ontwikkeld waarbij dit *wel* prive blijft.
Voor een “zaklamp” probeer trouwens eens Tesla LED:
https://market.android.com/details?id=com.teslacoilsw.flashlight&hl=en
Dat tovert de “flitser” (wat meestal gewoon een LEDje is bij de meeste Android telefoons) om tot zaklamp. Met een widget voor op je homescreen erg makkelijk te gebruiken.
Wat betreft privacy en maps, je vraagt natuurlijk wel bij een server van Google de kaarten op. Ook zonder je precieze GPS locatie door te sturen is het voor Google met hoge probabiliteit wel te raden waar je dan zou kunnen zijn.
Los van dat je bij Android een OS kan draaien waarvan 99% van de sourcecode beschikbaar is (zoals Joep al zegt), hebben ze ook redelijk goed systeem waarbij je in de gaten kan houden welke privacy gevoelige informatie applicaties bij kunnen (een applicatie moet declaren welke informatie ze willen hebben, en zonder die declaratie werkt het niet). Op die manier houd de gebruiker enige controle, wat op een gewone computer niet het geval is.
Dan ga je er wel vanuit dat men de kaart opvraagd op het moment dat men hem nodig heeft. Ik zelf doe dit namelijk meestal voor ik wegga. Maargoed dat kan voor een android gebruiker wellicht ook hopeloos ouderwets klinken.
Conclusie: alle partijen op de smartphonemarkt gedragen zich ongeveer even slecht. Aan de consument dan de keuze welke maffioos we het liefste vinden. En die we het meeste vertrouwen. Want het enige wat ik kan controleren is welke gegevens ik verstrek. Voor zover dat al lukt want vaak genoeg wordt informatie verzameld en/of verzonden door foute apps.
Maar dan blijft: ik heb geen enkel zicht op wat er met al die gegevens gedaan wordt. Dat ze er de advertenties voor op mijn scherm op uitzoeken, ok, dat weet ik. Dat vind ik ook geen probleem. Mara wat als ze in mijn mail een trefwoord tegenkomen dat ze interessant vinden? Bijvoorbeeld een mail van mij, via Gmail, aan mensen van Akzo Nobel waarmee ik samenwerk. Ik kan me zomaar voorstellen dat Google het trefwoord ‘octrooi’ of ‘patent’ volgt en mails met dat woord opslaat..
Nu mail ik nooit met Akzo via Gmail, maar het gaat om het idee: puur vertrouwen, wat waarschijnlijk elke marktpartij al meerdere malen geschaad heeft.
Alternatief: geen smartphone? Geen firefox/google/facebook/hotmail/hyves/… noem maar op? Dan kan ik m’n computer wel weggooien..
Terecht punt van zorg lijkt me. Volgens mij moet een gebruiker zich altijd bewust zijn van het medium waarover hij communiceert en de partijen die bij de data kunnen. Met een goede zelfgeconfigureerde mail-server verschaf jij (wat de ontvanger doet weet je dan nog niet zeker) andere partijen geen prive-informatie. Als je nog een stap verder wil gaan gebruik je PGP om je mails mee te versleutelen. Mijn public-key vind je hier: http://jbos.eu/pgp.txt dan heb je vast 1 iemand op de wereld waarmee je digitaal doch privé kunt communiceren 😉
Haha, daar leg je dus ook meteen de problemen bloot.. Een mail vanuit m’n werk-email naar studenten die hun universiteits-email forwarden naar hun Gmail-account is nog steeds niet veilig. Verder mail ik graag me je hoor Joep, maar 1 persoon is wel een beetje magertjes..
Arno, jouw conclusie: “alle partijen op de smartphonemarkt gedragen zich ongeveer even slecht.” vindt ik toch te lomp gezien je daarvoor de aanname maakt dat de informatie alsnog verzameld wordt door foute apps, ook al heb je nee gezegd.
Als je apps niet vertrouwd, moet je ze niet installeren of deïnstalleren. Bij elke handeling van mijn Google Applicaties op mijn Android heeft de app netjes gevraagd of het mocht. Mag ik jouw telefoonnummerlijst koppelen aan jouw email contacten? Mag ik weten waar je bent, voor de maps? Wil je dat ik je locatie gebruik om je zoekresultaten te verbeteren?
En daarbij zijn dan ook nog verschillende gradaties: gebruik mijn exacte locatie via GPS, gebruik mijn ongeveer locatie via het draadloos netwerk waar ik aanhang of gewoon nee, niet doen.
Als je wilt, kun je tegen alles zeggen: nee dat mag jij niet. Maar als je daarna niet gelooft dat je telefoon zich daar aan houdt, valt hier simpelweg niet over te praten.
Trouwens, het verzamelen van informatie gebeurt inmiddels overal, terwijl Google (inmiddels) vraagt wat ze wel en niet mogen opslaan. Of ik nu een pizza bij Domino’s bestel of een stamppot bij BZZY, ze vragen altijd of mijn adres nog klopt, zonder dat ze ooit gevraagd hebben of ze mijn naam, telefoonnummer en adres mochten koppelen en opslaan.
Daarnaast heb ik onlangs begrepen dat wanneer je je mailverkeer gaat versleutelen, er een rood lampje gaat branden bij de AIVD.
Google is al op de vingers getikt, daarom denk ik dat zij de meest betrouwbare zijn in deze.
Klopt, ik kan tegen alles ‘nee’ zeggen. Maar dan mag ik dus niks installeren en heb ik feitelijk niks aan m’n smartphone. Dat was mijn conclusie, niet dat het niet mogelijk is.
Maar zeg nu zelf, wat is een smartphone zonder apps? Dan kan ik net zo goed terug naar de Nokia 3310.
Hetzelfde geldt voor elke licence-agreement waarvoor je op ‘ok’ moet klikken. Als je dat niet doet, is er geen light-versie ofzo maar is het programma gewoon niet te gebruiken.
Je hebt dus de keuze: of niks, of je ziel en zaligheid aan de duivel (named google) verkopen. Verder vind ik het een heel vreemde conclusie om te zeggen dat een partij die op de vingers is getikt, en dus aantoonbaar slecht bezig is (geweest) daarom juist betrouwbaar is. Zij hebben juist bewezen dat ze altijd tot het uiterst te gaan wat nog net binnen de rekbaarheid van de wet valt. En daar dus soms overheen gaan en dan op hun vingers getikt worden. Typisch is het kwaad dan al geschied. Dat vind ik zo’n beetje de definitie van onbetrouwbaar.
Doel je op de WiFi inventarisatie tijdens Google Streetview? Dat was inderdaad niet netjes, maar op zich vind ik het aantal zaken waar Google haar boekje te buiten gaat nog wel meevallen gezien de omvang van de onderneming. Of zie ik nu zaken over het hoofd? Wat Google onder water allemaal doet weet ik ook niet, maar ik heb het idee dat ze nog steeds wel behoorlijk “don’t be evil” zijn.
Dat was inderdaad een zeer slecht geval. Dat dat perongeluk gebeurd zou zijn geloof ik geen zak van. Maar eigenlijk ging ik er vanuit dat als Corneel zegt dat Google op de vingers is getikt, dat zo is. Ik kan me verder ook niet goed voorstellen dat Google al die data verzamelt en opslaat, om er vervolgens zo goed als niks mee te doen.