Verdonk bevestigt: geen politieke visie
Verdonk heeft het nu bevestigd: ze heeft geen politieke visie, alleen maar een anti-buitenlanders agenda. Gisteren gooide Verdonk de politieke handdoek in de ring. Iets meer dan een jaar nadat haar kiezers tot diezelfde conclusie kwamen drong tot haar door dat er nagenoeg geen electoraal potentieel zit tussen de neo-liberale Vereniging voor Villabezitters en Democratie (VVD) en de nationaal socialistische PVV. Want hoewel ze in 2008 nog op zo’n 25 zetels in de peilingen stond, is iedere zetel daarvan inmiddels verdampt.
Volgens dagblad De Pers stelt Verdonk dat zij “door de huidige regering en het succes van de PVV, geen rol meer ziet voor haar partij”. Is het goed dat er een populistische partij minder is, of niet? Dat vind ik een lastige. Hoewel ik van mensen die haar persoonlijk kennen heb gehoord dat ze een hele vriendelijke vrouw zou zijn, komt ze op mij altijd een beetje over als Agatha Bulstronk, het schoolhoofd van Matilda, uit het boek van Roald Dahl. “Regels zijn regels!” hoor ik haar direct in mijn achterhoofd met een belerende zware stem zeggen.
Toch vind ik Verdonk minder onsympathiek dan Geert Wilders. Of het nou een ideaal concept is of niet wil ik even in het midden laten, maar haar plan met Trots op Nederland was om overal door het land bijeenkomsten te organiseren om de discussie met Nederlanders aan te gaan. De uitkomsten van die discussies zouden kunnen dienen om het programma van haar partij te beïnvloeden. Om deel te nemen aan de discussies hoefden men geen lid te zijn van de partij. Daarbij werd Trots op Nederland in 2009 zelfs een formele partij met leden met inspraak.
Deze insteek staat haaks op de autoritaire methode van Wilders. Niet alleen kent zijn partij ongeveer evenveel interne democratie als ons koningshuis, maar als Geert Wilders zich over de wereld verplaatst doet hij dat om te schreeuwen, niet om te luisteren.
Het besluit van Verdonk om wegens uitblijvend succes te stoppen kan ik me goed voorstellen. Ik wil ook best geloven dat haar dagbesteding de laatste jaren erg intensief was, het kost veel energie om jezelf continu in de schijnwerpers te wurmen.
Wat ik echter niet begrijp is het advies van Verdonk aan de overgebleven ToN-raadsleden om over te stappen naar de PVV. Een ongenuanceerde afkeer tegen vreemde culturen is bijna het enige dat beide “partijen” bindt. “Partijen” tussen aanhalingstekens, omdat de “Partij” (de Kieswet schrijft voor dat alleen verenigingen zich als partij kunnen registreren) voor de “vrijheid” (mind also de andere haakjes) als vereniging precies twee leden heeft: “Geert Wilders” en rechtspersoon “Stichting Groep Wilders” met als enige bestuurslid Geert Wilders.
Kijken we naar de partijprogramma’s van ToN en PVV, dan zien we bij de PVV een programma dat veel socialistische elementen van de SP kopiëert, terwijl ToN juist pleit voor een vlaktaks om de hogere inkomens te matsen ten koste van de lagere inkomens. Kijken we naar de werkwijzes van ToN en PVV, dan zien we bij ToN een partij die pretendeert te luisteren en bij de PVV juist een interne dictatuur waar alleen maar gebrul uit komt.
Volgens mij kunnen we niet anders dan concluderen dat de visie van Verdonk een toneelspel was. Wat onderbuikpopulisme jegens “hullie” die al onze problemen zouden veroorzaken, en wat platte pogingen om in het nieuws te komen. Blijkbaar is dat meer dan voldoende overlap om je marionetten mee naar de PVV te sturen.
S.v.p. plaats dit bericht op je facebook:
Loading ...
Leuk stukje, maar een aantal analyses deel ik zeker niet. Naar mijn idee verschilt de manier waarop Verdonk politiek bedreef echt niet zoveel met Wilders manieren. Ook de stelling dat de visie van Verdonk een toneelspel was, deel ik niet.
Naar mijn mening doen beide partijen wel degelijk hun best om echt naar “het volk” te luisteren. Groot probleem waar beide mee kampen is het gebrek aan goede mensen. Pragmatisch gezien is het daarom voor de PVV moeilijk om een vereniging te worden. Wilders heeft dat goed gezien en vanuit zijn perspectief lijkt het me inderdaad een verstandige zet om nu geen risico’s te nemen.
Volgens mij heeft Wilders wel oor voor wat er leeft onder delen van de bevolking, maar de discussie aangaan met leden, burgers of belangenvertegenwoordigers zien we hem helaas niet of zelden doen. Het verschil dat ik tracht te benadrukken is die tussen de keuze voor expliciet eenrichtings- versus tweerichtingsverkeer binnen de verschillende partijen. Dat Verdonk hier blijkbaar niet zoveel om gaf als ze eerder volmondig beweerde, doet mij vermoeden dat ze haar passie al die tijd heeft geacteerd.
Verdonk begon in mijn ogen wel meer met een open blik toen ze haar partij opstarte.
Bij Wilders zie je dat hij inderdaad weet wat er leeft. Maar hij draait ook 70% van de argumenten naar anti Islam, terwijl de porblematiek met immigratie veel breder is. En dan gaat er 20% anti Europa terwijl ook dat onderwerp veel complexer is. Op die 10% die overblijft wil hij bewegen, maar maakt hij ook regelmatig vreemde sprongen.
Wilders’ PVV heeft inderdaad geen interne partij-politiek. Maar het is een vereniging, zoals je zelf al zegt, en dus mag het zich een partij noemen, niet? Verder vraag ik me heel erg af wat nu de meerwaarde van interne politiek voor een partij is. Politieke partijen zijn er volgens mij vooral om met elkaar te debatteren, niet perse intern. Bij gebrek aan goede mensen kan ik me dus goed voorstellen dat Wilders daar niet voor kiest.
Dat de PVV geen interne democratie kent vind ik dus niet zo’n probleem. Interne politiek kan een partij ook in de problemen brengen, zoals in de PvdA aan de gang is bijvoorbeeld. Het is wat dat betreft efficienter als de partij-top bepaalt waar de partij voor staat, zeker als je je aanhang niet enorm vertrouwt qua integriteit. Ik denk dat er een heleboel andere standpunten van Wilders’ PVV zijn waar ik veel meer problemen mee heb…
Nouja, dat ligt er maar aan he. ‘Vroeger’ vertegenwoordigde een partij een bepaald gedachtegoed. Interne democratie is dan een manier om te voorkomen dat één voorman dat gedachtegoed en daarmee ook de partij kaapt.
Partijdemocratie is ook handig als manier om interne conflicten op te lossen, als sommige fractie- of partijleden een andere mening hebben dan anderen, of het bestuur. Dan kan er intern beraadslaagd worden om zo het conflict op te lossen.
Maar de PVV heeft inderdaad geen dergelijke gedachtegoed, maar is juist ontstaan als het persoonlijke project van één man. We zien dus ook dat de kamerleden van de PVV geen eigen mening dienen te hebben, maar zich gewoon moeten conformeren aan wat Wilders zegt. Vooral Brinkman is daar nogal hardhandig achter gekomen.
En ja, ik weet dat het een Godwin is, maar als je hem zo neerzet, typeert dit wel het gedachtegoed van de PVV:
“Eén volk, één land, één leider.”
Ik laat het verder aan de lezer om te overpeinzen wat de voor- of nadelen van een interne democratie bij een partij zijn…
Gebrek aan interne partij politiek maakt de politiek slechter gecontroleerd. Je krijgt in feiten een oligopolie van politici waarbij de kiezer zegmaar als consument slechts a of b kan zeggen. Met interne politiek heb je een meer veelzijdig aanbod. En ja interne politiek zit ook bij andere partijen vaak gebrekkig in elkaar dus een wondermiddel is het niet.
Ik wil niet zeggen dat interne politiek altijd slecht is. Ik denk dat alleen in het geval van de PVV, met een redelijk onbetrouwbaar gebleken aanhang maar ook dubieuze kamerleden etc, ik wel snap dat Wilders daar geen zin in heeft. Ik kan me dus best voorstellen dat over een paar jaar, als de PVV zich heeft kunnen ontdoen van gespuis in de gelederen, er wel interne democratie mogelijk wordt. Hopelijk wordt het dan ook ingevoerd.
Verder heeft de kiezer volgens mij heel weinig zicht op de interne democratie van de partijen. Dit zou ook wel erg veel gevraagd zijn van de kiezer, de meesten weten maar net welke partij ongeveer voor welke idealen staat. Liberalisme vs socialisme en gelovig of juist niet. Veel meer moet je er niet van verwachten. Ik denk eerder dat interne politiek kan voorkomen dat partijen functies oneerlijk verdelen, het is dus belangrijk voor de actieve leden van de partijen. Ik denk niet dat de kiezer die geen lid is er veel aan heeft.
Daarover verschillen we dan toch van mening. Laat ik even met een ander voorbeeld beginnen: open source software. Zelden, echt slechts heel zelden, neem ik de moeite om even onder de motorkap van mijn computerprogramma’s te kijken. Veel gebruikers hebben daar uberhaupt niet de juiste kennis voor. Toch is het naar mijn mening voor iedereen wenselijk dat het “zou kunnen als iemand het zou willen”. Als er maar 1 op de 10.000 gebruikers dit zo nu en dan doet en het rapporteert wanneer hij/zij iets opmerkelijks aantreft, dan is dat heel erg goed voor alle consumenten.
Zo ook bij politieke partijen. Bijna alle democratisch functionerende partijen (volgens mij was de Partij door de Dieren daarop tot voorkort een uitzondering en gaan zij nu zelfs die kant op) hebben openbare congressen. Met openbare congresstukken en we hebben het afgelopen jaar zelfs op TV veel stukken van congressen (een van de belangrijkste zaken van een partijdemocratie) uitgezonden zien worden. Als het niet de geinteresseerde burgers zelf zijn dan zijn het wel de aanwezige journalisten die onfrisse of om andere reden interessante zaken opmerken. Op die manier draagt dat ook bij aan het zorgvuldig opereren van deze partijen.